Niedawne wideo niemieckiej pielęgniarki, która została uprowadzona w Somalii około siedem lat temu, w centrum uwagi losu porwanych Niemców.
Sonja N.* została uprowadzona przez uzbrojonych mężczyzn prawie siedem lat temu w Somalii. W tym czasie niemiecka pielęgniarka pracowała dla Międzynarodowego Czerwonego Krzyża. Niedawno pojawił się film pokazujący jej i jej apel do niemieckiego rządu i jej rodziny do zrobienia wszystkiego, co w ich mocy, aby ją uwolnić. Powiedziała, że jej zdrowie szybko się pogarsza.
Szacuje się, że setki obywateli niemieckich zostało porwanych za granicą w ciągu ostatnich dziesięcioleci. Trudno jest dokładnie ustalić, ile obecnie jest nadal utrzymywanych, prawie nie ma żadnych liczb. Najnowsze dane pochodzą z 2019 r., Kiedy rząd niemiecki ogłosił, że w 37 krajach w latach 2010–2019 uprowadzono 143 Niemców. Większość przypadków miała miejsce w Nigerii, a następnie Afganistan, Meksyk, Syria i Senegal.
Zespół kryzysowy przejmuje kontrolę
W odpowiedzi na porwanie w Ministerstwie Spraw Zagranicznych utworzono zespół kryzysowy w celu koordynowania różnych agencji, takich jak ambasady, federalne usługi wywiadowcze i pośredników. Jürgen Chrobog kierował takim zespołem przez dwa lata, w latach 2003–2005. „Najważniejsze jest, aby przede wszystkim wyciągnąć wszystkie przystanki, zbudować zaufanie wśród pośredników, aby dowiedzieć się, co się stało i jakie są wymagania”-powiedział DW 85-latek.
W swoim aktywnym czasie zajmował się porwaniem kilku niemieckich turystów, którzy zostali uprowadzeni w Algierii i Mali podczas podróży po pustyni Sahary w 2003 r. Negocjacje były powodzeniem i wszyscy oprócz jednego zakładnika, którzy zmarli na Umagle, zostali uwolnieni. Chrobog przypomina, że podstawowym czynnikiem był bliski związek zaufania między Prezydentem Malijskim a Tuaregs na ziemi.
Co ciekawe, sam Chrobog został porwany w Jemenie wraz z rodziną zaledwie kilka miesięcy po przejściu na emeryturę w 2005 roku. Został złapany w plemiennym sporze, który na szczęście został szybko rozwiązany, a rodzina została uwolniona.
Szeroka gama ofiar
W większości przypadków oczywiście nie „profesjonaliści” jak Chrobog znajdują się w szponach podmiotów niepaństwowych, a nawet państwowych. Ofiarami są pielęgniarki, kapłani, pracownicy pomocy, dysydenci lub po prostu losowi turyści. W 2000 r. Niemiecka rodzina Wallert została porwana wraz z innymi turystami podczas wielkanocnych wakacji w Malezji. Grupa rebeliantów Abu Sayyaf zabrała ich na filipińską wyspę Jolo. Sprawa wyróżniała się, ponieważ bojownicy wielokrotnie zapraszali dziennikarzy do swojej kryjówki w dżungli do sfilmowania zakładników i przeprowadzania wywiadów z porywaczami. Po wydaniu kilka miesięcy później Wallerts stali się jedną z najbardziej znanych rodzin w Niemczech.
Czasami ci, którzy zostali uwolnieni, mówią później i zgłaszają się na temat swojego doświadczenia. Jest to jedyny sposób, w jaki niektóre przypadki porywające stały się znane, ponieważ Ministerstwo Spraw Zagranicznych obserwuje rygorystyczną politykę nieujawnioną.
Jednym z ostatnich przypadków był rzymskokatolicki duchowny Hans-Joachim Lohre, który zniknął w Mali w listopadzie 2022 r. W drodze na mszę świętową. Zwolnienie mu zajęło prawie rok. W wywiadzie dla DW wspomina moment swojego porwania: „Ktoś złapał mnie od tyłu i zaciągnął mnie na tylne siedzibę Mercedesa. A potem byliśmy w drodze. Nie zajęło to więcej niż pięć lub dziesięć sekund”.
Szybko zdał sobie sprawę, że musi znaleźć strategię przetrwania: „Powiedziałem sobie: muszę nadać sens tym czasowi niewoli, czy to trwa jeden, dwa czy pięć lat” – mówi. Modlił się kilka razy dziennie, a nawet próbował rozmawiać ze swoimi porywaczami, grupą dżihadystów, o religii. Po roku negocjacji w celu jego uwolnienia odnieśli sukces – ale nie wie dokładnie, jak. Był jednak szczęśliwy, gdy dowiedział się, że prezydent wysokiej Rady Islamskiej Mali również modlił się o jego uwolnienie i uważa, że pomogło to pogłębiać muzułmańsko-chrześcijańskie dialog.
Wielu porywaczy to podmioty niepaństwowe-członkowie grup etnicznych lub religijnych odłamków lub plemion, które są zaangażowane w pewną walkę. Istnieją jednak przypadki, w których rządy stają się sprawcami, jak w przypadku Iranu, który wielokrotnie uwięził obywateli niemieckich, czasem podwójnym obywatelstwem, w Iranie. Jedną sprawą jest Jamshid Sharmahd, który został uprowadzony z Dubaju do Iranu, uwięziony tam przez cztery lata i ostatecznie wykonany w październiku 2024 r.
Cicha dyplomacja lub szeroka reklama
Uwięzienie niemieckiego zakładnika Nahid Taghavi w Iranie miało szczęśliwszy wynik; Została zwolniona w styczniu.
Organizacja praw człowieka Hawar działała w imieniu Taghavi. Mariam Claren pracuje dla Hawar – a także osobiście ma to wpływ, Nahid Taghavi jest jej matką. „Kiedy autorytarne państwo aresztuje/porusza kogoś, początkowo jesteś w ciemności. Polecam od własnego doświadczenia – a my również polecamy to jako organizację pozarządową – bardzo ważne jest, aby natychmiastowa publiczność” – mówi DW. Ponieważ reklama chroni zatrzymanego: Z czasem, z większą presją publiczną, Nahid Taghavi uzyskał lepsze warunki więzienia i dostęp do medycyny.
Mariam Claren ściśle współpracowała z Ministerstwem Spraw Zagranicznych, aby uwolnić matkę, i jest wdzięczna za pomoc, którą otrzymała. Jednocześnie jednak krytykuje niemiecką zasadę cichej dyplomacji: „USA mają specjalnego wysłannika dla zakładników za granicą. We Francji publicznie mówią o podejmowaniu zakładników”-mówi Claren. „Szczerze mówiąc, muszę powiedzieć, że zadziałało. Moja matka została uwolniona. Ale często czułem się sama” – dodaje.
To kolejny powód, dla którego wideo porwanej niemieckiej pielęgniarki w Somalii rezonowało z nią. „Uznałem, że wideo bolesne. Gdyby to była moja matka, zmobilizowałbym wszystkich”. Claren mówi. To, jak mówi, służy zwiększeniu presji i zapewnienia, że ofiara nie zostanie zapomniana.
