W każdy piątek wieczorem Rodziny żydowskie robią to, co my robią to tysiące lat. Na razie siedzimy przez cały tydzień: obiad Shabbat.
Przed posiłkiem angażujemy się w kilka praktyk rytualnych. Kobieta domu oświetla świece Shabbat, wprowadzając święty dzień. Witamy dzień szabatu w pieśni, błogosławimy Bogu przez wino i chleb, a my Serenade (od Psalmów 31) żydowską kobietę.
Najlepszą częścią – moment, który zarabia nasze najwyższe oczekiwania przez cały tydzień – jest to, że błogosławimy nasze dzieci. Jest to tak wysublimowana chwila, że żydowski rodzic może, kładąc dziecko na dziecku, poczuć obecność Boga przy stole Shabbat.
Błogosławieństwem, które dajemy nad naszymi córkami, brzmi: „Niech Bóg uczyni cię jak Sarah, Rebecca, Rachel i Leah”. Jest to łatwo zrozumiałe.
Są to nasze matriarchy – najwybitniejsze kobiety w Księdze Rodzaju.
Błogosławieństwo, które dajemy naszym synom, jest zupełnie inne.
Mówimy: „Niech Bóg uczyni cię jak Efraima i Menasseh”.
Obserwator nie byłby obwiniany za powiedzenie: „Kto?”
W końcu Efraim i Menasseh są niejasnymi postaciami, tak bardzo, że nigdy nie wypowiadali słowa w całej Tory! Dlaczego, obserwator może podążać, czy nie błogosławisz swoich synów, aby byli jak Abraham, Joseph, Mojżesz lub King David?
Błogosławieństwo, które żydowscy chłopcy otrzymują w piątek wieczorem, zostało przekazane w Tory – ale nie przez ojca. Był podany przez dziadka.
Prawda jest taka: błogosławieństwo staje się tylko obcy. Błogosławieństwo, które żydowscy chłopcy otrzymują w piątek wieczorem, zostało przekazane w Tory – ale nie przez ojca.
Był podany przez dziadka Jacob (znany również jako Izrael).
Dlaczego więc, w najświętszym momencie tygodnia, czy żydowscy rodzice przekazują błogosławieństwo dziadka do dwóch, inaczej niejasnych wnuków?
Ponieważ Biblia coś ujawnia Głęboki o rozkwicie człowieka.
Efraim i Menasseh są jedynymi postaciami z Genesis, którzy mają związek z dziadkiem.
A kiedy Jacob ich błogosławi, Tora nie nazywa go Jakubem. Nazywa go Izrael.
Jakie jest znaczenie? Zwróćmy się do Wyjścia 1: 1: „To są nazwiska synów Izraela, którzy przyjeżdżają do Egiptu. Wraz z Jakubem – każdy mężczyzna przyszedł ze swoim domem”.
Tekst używa obu nazwisk naszego patriarchy – Jacoba i Izraela – i odpowiednio modyfikuje czas. W przeciwieństwie do nazwy „Jacob”, która jest zakorzeniona w przeszłości, „Izrael” to nazwa stawania się.
To jest serce dziadka.
W Exodusie Tora instruuje nas, abyśmy uczyli „wasze dzieci i dzieci waszego dzieci”.
Tradycja Tory jest pełna opowieści dziadków-nie tak miękkich i kuszących cukierków, ale jako nauczycieli, nadajników, edukatorów moralnych.
Dziadek w najlepszym wydaniu jest świętym powołaniem.
Nauka to popiera. Spośród około dziewięciu milionów gatunków na Ziemi stworzenia z zaledwie sześciu żyje po wieku porodu.
Tak więc dziadek jest bardzo rzadkim zjawiskiem.
Dlaczego to robią Ludzie żyją tak długo potem wychowywanie własnych dzieci?
W 1998 r. Profesor Kristen Hawkes z University of Utah odkrył odpowiedź: hipoteza babci.
Aktywni dziadkowie zwolnią średnie pokolenie, aby zrobić więcej, zwłaszcza aby mieć dodatkowe dzieci. Dziadkowie rozszerzają ludzką historię.
Wnuki, które są blisko dziadków, są bezpieczniejsze, osiągają lepsze wyniki w szkole i są mniej impulsywne.
I wszyscy korzystają.
Dziadkowie, którzy pozostają zaangażowani-ale nie są opiekunami w pełnym wymiarze godzin-żyją dłużej, myślą wyraźniej i są szczęśliwsi.
Berlińskie badanie starzenia się, które rozpoczęło się w 1990 roku i śledziło starzejące się uczestników przez ponad trzy dekady, wykazało, że dziadkowie, którzy zapewnili opiekę niekustodową swoim wnukom, mieli o 37% niższe ryzyko śmierci w porównaniu z tymi, którzy byli mniej zaangażowani.
Wnuki, które są blisko dziadków, są bezpieczniejsze, osiągają lepsze wyniki w szkole, są mniej impulsywne i są mniej niespokojne.
Jaki jest sekret znaczącej więzi dziadków?
Badanie z Hongkongu z Hongkongu w 2020 r. Znalazło je: Przyznanie przyszłych konsekwencji.
Nie nostalgia, ale inwestycja w to, co będzie dalej.
Dziadek, który zawsze mówi o tym, jak sprawy były lepsze „w ciągu dnia”, może być tolerowany.
Ale dziadek, który jest podekscytowany marzeniami swoich wnuka i pomaga w zadaniach, celebruje kamienie milowe i przekazanie mądrości, jest kochany, zapamiętany i naśladowany.
Dlatego Izrael, a nie Jakub, daje błogosławieństwo.
I dlatego jest to ten, który powtarzamy co tydzień.
Bóg miał rację.
Dziadek, żył z miłością i orientacją na przyszłość, jest jednym z najpotężniejszych darów – dla wszystkich trzech pokoleń.
