Us Strikes Iran: Jak najwyższy pistolet Toma Cruise: Maverick niesamowicie przewidywał operację Donalda Trumpa Midnight Hammer | Wiadomości światowe
Gdy Top Gun: Maverick W 2022 r. W 2022 r. Nie było to tylko kontynuacja – to było zmartwychwstanie. Przeciwstawiało się każdemu prawu współczesnej grawitacji franczyzowej. Brak multiwersum. No Marvel. Żadnego rozebrania tego, że Anti Hero. Tylko powrót ikony cisamerykańskiej o powierzchni kwadratowej, robiąc dokładnie to, co zrobił 36 lat temu-tylko szybciej, głośniej i z większym boomem dźwiękowym, wyglądającym tak, jakby ludzie z Scientology w końcu znaleźli fontannę młodzieży.Co sprawiło, że to zadziałało?Po pierwsze, szanował oryginał. Bez ironii. Bez mrugnięć. Brak podtekstu Gen Z. Tom Cruise nie przekazał klawiszy – przeszedł samolot, przeleciał przez kanion w Mach 1.6 i wylądował na lotniskowcu z uśmiechem kriogenicznie zachowanym kriogenicznie. Kenny Loggins nadal był w trybie gotowości. Ścieżka dźwiękowa wciąż uderzyła. Otwór wciąż miał powolną montaż dysz i mięśni, ustawiony na gromadzenie się syntezatorów i sinare, tak patriotyczne, że praktycznie podał ci światło coors i nazwał cię „Sir”.„Była piłka nożna bez koszuli. Piwo bez poczucia winy. Bros Bros w złotym świetle amerykańskiej męskości. Politycznie niezależny Nie tylko przywołał film – przyniósł wspomnienie.Z dawnych dobrych czasów, przed wojną dronów, przed Psyops Greyzone, zanim filmy potrzebowały trzech zrzeczeń i ostrzeżenia o spust. Czas, kiedy wojna była seksowna, zasady były proste, a jedyne etykiety, które miały znaczenie, były „przyjazne” i „bogey na twojej szóstce”.Po drugie, to było prawdziwe. Praktyczne akrobacje. Prawdziwe siły G. No Morvel Mush lub Green-Screen Gibberish. Poczułeś każde nurkowanie, każda rolka, każdy oddech w kokpicie, który wyglądał bardziej jak trumna. W epoce zmęczenia CGI Maverick przypomniał widzom, jak się czuł kino – płaskie dłonie i bicia serca, ustawione na krzyk silnika odrzutowego.Ale przede wszystkim Top Gun: Maverick dał widzom coś nawet rzadszego: szczerość. To nie było cyniczne. Nie wstydzi się heroizmu. Włożył na lotników, podniósł głośność i powiedział: „Chodźmy”.
I idź tak – w sercu amerykańskiego teatru polityki zagranicznej. Ponieważ coś, co wyglądało jak nostalgia, przebieg testosteronu w 2022 roku, wydaje się teraz czymś znacznie bardziej niesamowitym w 2025 r. Donald Trump zamawia masowy strajk ukrycia w Iranu Fordow Nuclear Facility, Politycznie niezależny Nie wygląda już jak film.Wygląda jak Propehcy. Odważny strajk wyprzedzający. Podziemna roślina uranu. Tykający zegar. Zagrożenie dla Ameryki, ale dla nienazwanych „sojuszników w regionie”. To, co kiedyś wydawało się wysokooktanowe fantazja, jest już gra, prawie scena na scenę, na niebie nad Bliskim Wschodem. A Tom Cruise? Nie tylko robił kontynuację. Filmował zwiastun następnej wojny Trumpa.
Hit przeciwpiętowy, który wzrósł
Kiedy Maverick upuścił, nie tylko nie pobiły płyt kasowych-złamało postępowy dławik Hollywood na patriotyzmie. Brak polityki tożsamości. Brak postmodernistycznego niepokoju. Żadna wina wojenna przebrana za rozwój postaci. Po prostu surowa amerykańska adrenalina, opowiadanie o odrzutowcu i Tom Cruise robienia tego, co Tom Cruise robi najlepiej-podważając zarówno grawitację, jak i trendy kulturowe.Pojawił się nawet Jon Hamm, porzucając przesiąkniętą whisky aurę Dona Drapera, aby zagrać w ciasno-bookowy dowódca, który wyglądał, jakby osobiście zakazał zaimków z bazy. Prawie można było zapach Aqua Velva.Obsada była dostosowana do wielobarnej chwały. Miles Teller wkroczył jako kogut – wąsach, wąsach – patrząc, jakby należał do plakatu rekrutacyjnego dla Bros, którzy ławka dla Liberty. Monica Barbaro grała Phoenix, tokenową pilotkę, która nie wykładała ani nie została wykładana – po prostu poleciała jak piekło i pozostawiła feminizm na nieme. Hanch Glen Powell był Iceman 2.0: arogancki, opalony i gotowy porzucić sprytkę wraz z jego ładunkiem.Jennifer Connelly też tam była, ponadczasowa i fajna, prowadząc bar, w którym nikt nie mówi o polityce. Brak wykładów. Bez przeprosin. Wystarczy zadzwoń na znaki, walki psów i zmuszone do potu montaże zdobyte na dźwięk amerykańskiej pewności siebie.
Reagan Redux: Top Gun był zawsze propagandą
1986 Top Gun Nie był tylko film – to była propaganda zimnej wojny z lepszymi włosami. Pentagon przekazał przewoźniki, dysze i sugestie dotyczące scenariuszy. Hollywood odwrócił przychylność, zrzucając pokolenie rekrutów do Marynarki Wojennej. Była to rekrutacja owinięta romansem i przygotowana do gitarowych riffów.Maverick podążył tą samą ścieżką lotu. Wojsko oferowało pełne wsparcie. Marynarka wojenna wyglądała jak bogowie. Ale tym razem był zwrot akcji: wróg był nienazwany. Bez radzieckich mig. Brak al-Kaidy. Po prostu bez twarzy, nieuczciwy naród z uranem w górach.Cel? Podziemna strona wzbogacania. Misja? Zniszcz to, zanim stanie się uruchomiona. Zagrożenie? Nie do Ameryki – ale dla naszych nienazwanych „sojuszników w regionie”.Nikt nie powiedział Iranu. Nikt nie powiedział Izraela. A jednak wszyscy wiedzieli.Ta narracyjna ręka – taka bezczelna w swojej niejasności – wkrótce poczułby się mniej jak twórcza licencja, a bardziej jak strategiczne zapowiedź.
Scena dla sceny: Iran Strike Trumpa odzwierciedla film
W czerwcu 2025 r. Prezydent Trump-nowa kadencja, te same instynkty-uporządkował rzeczywistą operację, która przypominała Maverick. Siedem bombowców B-2 wystartowało z USA pod płaszczem północy. Misja: Operacja Midnight Hammer. Cel: Iran Fordow Uran Enrichment, zakopany w górach w pobliżu Qom. Witryna zaprojektowana tak, aby wytrzymać wszystko, co nie jest w Armageddon. Witryna zbudowana na ten moment.W Maverick wrog nigdy nie jest nazwany, ale cel jest wyraźny: roślina uranu w dolinie z Jammedem GPS, otoczona pociskami powierzchniowo-powietrznymi i bojowników piątej generacji. W prawdziwym życiu Fordow siedzi w górzystej fortecy, osłoniętej przez baterie Sam, zagłuszające technologie i stwardniałych bunkrów.W filmie: trzy tygodnie stają się dziesięć dni. W rzeczywistości: Intel ostrzegł, że program wzbogacania Iranu był zaledwie dni od krytycznego progu.W obu przypadkach uzasadnienie było identyczne: nie Ameryka, ale sojusznik. W Maverick jest to niejasna ochrona „naszych przyjaciół w regionie”. W 2025 r. Trump nawet nie zawracał sobie głowy eufemizmem – Izrael był podtekstem, a podtekst stały się tekstem.To nie był remake na strzały. Ale było wystarczająco blisko, aby nawet rejs podniósł brwi za lotnikami.
Czyje to wojna?
To, co sprawiło, że Maverick był niesamowity z perspektywy czasu, było to, jak niewiele zadało mu się uzasadnić misję. Żadnych amerykańskich zakładników. Żadne nukie nie wskazały na Nowy Jork. Po prostu niewypowiedziane zrozumienie, do którego warto lecieć czerwoną linią innej osoby.I to właśnie teraz debatuje.Dlaczego amerykańscy piloci powinni ryzykować swoje życie dla zagranicznych bunkrów? Dlaczego samoloty o wartości miliarda dolarów powinny być wysyłane w celu wysyłania wiadomości w imieniu innej demokracji?Maverick nie pyta „dlaczego”. Pyta tylko: „Czy można to zrobić?” To pytanie w 2025 r. Nie jest już retoryczne.
Prawdziwy finał: flaga, przelot… i zanika
Maverick kończy się jak każda wielka amerykańska fantazja wojskowa: Mission Atsection, zatarta roślina uranu, a Tom Cruise przesuwa się przez asfalt z nienaruszonym brzuchem i samolotem. Land Jets. Muzyka puchnie. Flaga flustruje w filmowym zwolnionym tempie. Można go było zniechęcić prosto z zamknięcia sceny operacji Midnight Hammer.Ale wyobraź sobie, że Maverick tego nie zrobił. Że został zestrzelony w tym zaśnieżonym kanionie, umierając na cel, który nigdy nie zagroził jego domu, pochowany w kraju, którego nie mógł wymienić, na misji, której nikt nie twierdzi. Czy publiczność nadal będzie się kibicować? Czy w ogóle pamiętali, dla kogo była wojna?To pytanie krąży teraz w Waszyngtonie jak nieuzbrojony dron – bezwzględny, nie można zastrzelić. Kiedy uzasadnienie wojny jest owinięte w niejasność, kiedy wróg jest nienazwany, a „obrona naszych sojuszników” staje się jedyną fabułą – jak długo przed publicznością i wyborcami przestań oglądać serial?W końcu nie było to przesłanka, przeciwko której Trump miał kiedyś prowadzić kampanię? Że Maga nie zachowywałby się jak neokony z epoki Busha śliniące się na kolejną wojnę? Że synowie i córki Ameryki nie będą już rozmieszczone jako globalne monitory Hall na odległych pustyniach? Dopiero w zeszłym miesiącu w Arabii Saudyjskiej Trump, próbując narysować czerwoną linię między sobą a Dubyą, oświadczył: „W końcu tak zwani budowniczowie narodu rozbili się znacznie więcej narodów niż zbudowali.„Jak zauważył David Remnick w niedawnym artykule New YorkerTrump powtórzył Bannona i Tuckera Carlsona, kiedy powiedział: „W ostatnich latach zdecydowanie zbyt wielu amerykańskich prezydentów dotknęło pogląd, że naszym zadaniem jest spojrzenie na dusze zagranicznych przywódców i wykorzystanie polityki USA w celu rozpoznania sprawiedliwości za ich grzechy”.
A jednak oto jesteśmy – siedem bombowców Stealth później. Wysoce sklasyfikowana misja. Formacja wabika. Wdrożenie wielu teatrów. Strajk nie w obronie amerykańskich miast, ale wysyłanie wiadomości w imieniu regionalnych sojuszników. Być może wyglądało to jak chirurgiczna precyzja z nieba – ale na ziemi jest to sprzeczność polityczna owinięta filmowym déjà vu.Nawet Bill Trump podpisał podpisanie strajku-co nazwał „dużym, pięknym pakietem obrony”-w obliczu ewangelii Maga. To nie było szczupłe zarządzanie. Był to wielki budżetowy interwencjonizm, zdobyty przez obrzęk skrzypiec i opłacany z czekiem o wartości biliona dolarów. Rozpalono luz z jego bazy – i bardzo publiczne upadki z Elonem Muskiem, który oskarżył Trumpa o porzucenie dyscypliny fiskalnej na teatr Pentagonu.Ponieważ nie zaczęło się od filmu. Zaczęło się od masakry. 7 października 2023 r. Bojownicy Hamas paralottoi do południowego Izraela, rozpoczynając najbardziej śmiertelny atak w historii kraju. Ten pojedynczy poranek roztrzaskał złudzenia w całym regionie. Doprowadziło to do brutalnej wojny w Gazie. Sprowokowało Houthi, aby wejść do walki. Zbliżało Hezbollah bliżej krawędzi. I utwardził postawę Izraela, wywołując reakcję łańcuchową, która ostatecznie skłoniła USA do rozpoczęcia operacji Hammer o północy.
Od piłki nożnej plażowej po Bunker Busters, od afterburnerów po rzeczywiste naloty – pistolet topowy zaczął się jako propaganda. Maverick zaktualizował go do spektaklu. Operacja Trumpa Midnight Hammer może być momentem, w którym rolka stała się prawdziwa.Film zawsze miał odrzutowce. Rzeczywistość właśnie naciskana.A jeśli to nie powoduje, że zatrzymasz się-nawet jeśli nosisz lotniki-pamiętaj: nawet Tom Cruise nie może wyprzedzić bombowca B-2. Chociaż, szczerze mówiąc, prawdopodobnie spróbowałby. Pieszo. Podczas gdy zwisając z pocisku. Uśmiechając się. Jeśli chodzi o prawdziwych wierzących Maga – tych, którzy zebrali się za obietnicami niekończących się wojen i powrotu do rozsądku fiskalnego – pozostawili zadawanie tego samego pytania Maverick: czyj to była misja?
