Pointe à la Hache: Firma naftowa Szewron Musi zapłacić ponad 740 milionów dolarów, aby przywrócić szkody, jakie wyrządzono na przybrzeżne mokradła w południowo -wschodniej Luizjanie, jury orzekł w piątek po przełomowym procesie ponad dekadę. Sprawa była pierwszą z dziesiątek tocząc się procesów sądowych Luizjana przeciwko wiodącym na świecie firmom naftowym za ich rolę w przyspieszaniu utraty ziemi wzdłuż szybko znikającego wybrzeża stanu. Werdykt – który, jak twierdzi Chevron, będzie się odwołał – może ustalić precedens pozostawiający inne firmy naftowe i gazowe na haczyku dla miliardów dolarów odszkodowania związanych z utratą gruntów i degradacją środowiska.
Co Chevron zrobił źle?
Jurorzy stwierdził, że gigant energetyczny Texaco, nabyty przez Chevron w 2001 r., Przez dziesięciolecia naruszał przepisy z Luizjany rządzących zasobami przybrzeżnymi, nie przywracając mokradeł dotkniętych kanałami pogłębiającymi, wiercenie studni i miliardów galonów ścieków wyrzuconych na bagno.
„Żadna firma nie jest wystarczająco duża, aby zignorować prawo, żadna firma nie jest wystarczająco duża, aby odejść bez Szkotów”, główny adwokat powoda John Carmouche powiedział przysięgłych podczas zamykania argumentów.
Ustawa o zarządzaniu przybrzeżnym z 1978 r. Upoważniała, aby strony stosowane przez firmy naftowe „były oczyszczone, ponowne, detoksykowane i w inny sposób przywrócone tak blisko, jak to możliwe do ich pierwotnego stanu” po zakończeniu operacji. Starsze witryny operacyjne, które były nadal używane, nie były zwolnione, a firmy miały ubiegać się o właściwe zezwolenia.
Jednak firma naftowa nie uzyskała odpowiednich zezwoleń i nie udało się oczyścić bałaganu, co doprowadziło do zanieczyszczenia ze ścieków przechowywanych w sposób bezproblemowy lub zrzucony bezpośrednio na bagno, powiedział proces.
Firma nie podjęła również znanych najlepszych praktyk od dziesięcioleci, odkąd zaczęła działać w okolicy w latach 40. XX wieku, zeznali eksperci od powoda. Carmouche powiedział, że firma „wybrała zyski na bagnach” i pozwoliła na degradację środowiska spowodowaną jej działalnością do ropienia i rozprzestrzeniania się.
Jury przyznało 575 milionów dolarów na zrekompensowanie utraty gruntów, 161 milionów dolarów na zrekompensowanie zanieczyszczenia i 8,6 miliona dolarów za opuszczony sprzęt – łącznie 744,6 mln USD. Kwota przeznaczona na restaurację przekracza 1,1 miliarda dolarów przy włączeniu odsetek, według prawników Talbota, Carmouche i Marcello, firmy stojącej za pozwem.
Parafia Plaquemines, południowo -wschodniej dzielnicy Luizjany, która przyniosła pozew, poprosiła o 2,6 miliarda dolarów odszkodowania.
Główny adwokat Chevron Mike Phillips stwierdził w oświadczeniu po wyroku, że „Chevron nie jest przyczyną utraty gruntów„ w parafii tablicowych i że prawo nie dotyczy „zachowania, które miało miejsce dziesięciolecia przed uchwaleniem prawa”.
Phillips nazwał orzeczenie „niesprawiedliwym” i powiedział, że istnieją „liczne błędy prawne”.
W jaki sposób firmy naftowe przyczyniają się do utraty gruntów Luizjany?
Pozew przeciwko Chevronowi został złożony w 2013 r. Przez Plaquemines Parish, wiejską dzielnicę w Luizjanie, która stanowi ostatni etap rzeki Mississippi zmierzającej do Zatoki Meksykańskiej, zwanej również Zatoką Ameryki jako ogłoszonej przez prezydenta Donalda Trumpa.
Według amerykańskiej ankiety geologicznej, która zidentyfikowała również parafię przybrzeżne w Luizjanie straciły ponad 2000 mil kwadratowych (5180 kilometrów kwadratowych) w ciągu ostatniego stulecia. Stan może stracić kolejne 3000 mil kwadratowych (7770 kilometrów kwadratowych) w nadchodzących dziesięcioleciach, ostrzegła jego agencja ochrony przybrzeżnej.
Tysiące kilometrów kanałów przecinających mokradła przez firmy naftowe je osłabiają i zaostrza wpływ wzrostu poziomu morza. Ścieki przemysłowe z produkcji ropy degradują otaczającą glebę i roślinność. Rozerwane podmokłe mokradła opuszczają południową Luizjanę – domy dla jednych z największych w kraju portów i kluczowej infrastruktury sektora energetycznego – bardziej podatne na powodzie i zniszczenia z ekstremalnych wydarzeń pogodowych, takich jak huragany.
Phillips, adwokat Chevron, powiedział, że firma obsługiwała legalnie i obwiniała utratę ziemi w Luizjanie o inne czynniki, a mianowicie rozległy system wałów przeciwpowodziowych, który blokuje rzekę Mississippi przed osadzaniem się osadem regenerującym grunty – powszechnie uznaną przyczyną erozji przybrzeżnej.
Sposób rozwiązania problemu utraty gruntów jest „nie pozwanie firm naftowych, ponownie łączy rzekę Missisipi z deltą”, powiedział Phillips podczas zamykania argumentów.
Jednak pozew pociągnął za siebie firmę odpowiedzialną za zaostrzenie i przyspieszenie utraty gruntów w Luizjanie, zamiast być jej jedyną przyczyną.
Chevron zakwestionował także kosztowne projekt odbudowy mokradeł zaproponowany przez parafię, który polegał na usunięciu dużych ilości zanieczyszczonej gleby i wypełnieniu pokosów rozdrobnionych mokradeł w ciągu ostatniego stulecia. Firma powiedziała, że plan był niepraktyczny i zaprojektowany w celu zawyżenia szkód, a nie prowadzących do realnego wdrażania.
Adwokat Jimmy Faircloth, Jr., który reprezentował stan Luizjany, który poparł tabliczki i inne samorządy lokalne w swoich procesach przeciwko firmom naftowym, powiedział jurorom z parafii, że Chevron mówi im, że ich społeczność nie jest warta zachowania.
„Nasze społeczności są zbudowane na wybrzeżu, nasze rodziny wychowane na wybrzeżu, nasze dzieci chodzą do szkoły na wybrzeżu” – powiedział Faircloth. „Stan Luizjany nie poddanie się wybrzeżem, to dla dobra państwa utrzymania wybrzeża”.
Co to oznacza dla przyszłych sporów sądowych przeciwko firmom naftowym?
Carmouche, dobrze połączony adwokat i jego firma byli odpowiedzialni za wniesienie wielu procesów przeciwko firmom naftowym w państwie. Grupy branżowe oskarżyły firmę o poszukiwanie wielkich wypłat, a nie odbudowę przybrzeżną.
Gospodarka Luizjany od dawna jest silnie zależna od przemysłu naftowego i gazowego, a przemysł ma znaczną władzę polityczną. Mimo to zagorzały gubernator w Luizjanie, Jeff Landry, poparł pozwy, w tym wprowadzenie państwa podczas swojej kadencji jako prokurator generalny.
Firmy naftowe walczyły z zębami i paznokciami o uchylenie sporów, w tym bezskutecznie lobbując ustawodawcę Luizjany w celu uchwalenia ustawy o unieważnieniu roszczeń. Chevron i inne firmy wielokrotnie próbowali przenieść pozwy do sądu federalnego, gdzie wierzyły, że znajdą bardziej sympatyczną publiczność.
Ale ciężka cena Chevron może zapłacić, może przyspieszyć inne firmy do poszukiwania osad w dziesiątkach innych pozwów w Luizjanie. Same płytki ma 20 innych przypadków w toku przeciwko firmom naftowym.
W państwie kończy pieniądze na wsparcie swoich ambitnych planów przywracania przybrzeżnego, które zostały napędzane wkrótce wysłuchującymi funduszami osadniczymi z deepwater Horizon Oil wycierań, a zwolennicy sporu twierdzą, że wypłaty mogą zapewnić bardzo potrzebne zastrzyk środków.
Tommy FaucheuxPrezydent Louisiana Mid-Content Association Oil & Gas powiedział, że werdykt przeciwko Chevronowi „podważa pozycję Luizjany jako lidera energii” i „zagraża trajektorii naszego kraju wobec dominacji energii w Ameryce na całym świecie”. Ostrzegł, że „firmy tutaj są narażone na pozwane z mocą wsteczną jutro za przestrzeganie dzisiejszych przepisów”.
Adwokaci parafii powiedzieli, że mają nadzieję, że duża wypłata skłoni więcej firm naftowych do przybycia do stołu, aby negocjować i kierować więcej funduszy na przywrócenie wybrzeża.
„Nadal walczymy o przywrócenie wybrzeża” – powiedział Don Carmouche, adwokat z firmą reprezentującą parafię i inne samorządy lokalne, które złożyły pozew. „Wszystkie, których chcą parafii, polega na tym, aby firmy zebrali się w celu rozsądnego przywrócenia wybrzeża”.
