Globalne badanie 2023 Z ponad 900 członków wydziału stwierdziło, że 33 procent jest „często lub zawsze” wyczerpane fizycznie, 38 procent jest wyczerpanych emocjonalnie, a 40 procent jest po prostu zużyte. Stała presja na prowadzenie badań, bezpiecznych dotacji i stypendiów, uczestnictwa w konferencjach oraz publikowania lub zginięcia jest tylko częścią historii. Ponadto istnieje ogromna odpowiedzialność za nauczanie i mentor studentów, którzy stoją w obliczu własnych kryzysów w zakresie zdrowia psychicznego.
W nieuniknionym wyścigu, aby pokonać zegar kadencki i, po zatrudnieniu, przejdź do następnego szczebla drabiny, pozostając odpowiedni i rozpoznawalny na naszych dziedzinach, członkowie wydziału muszą się zatrzymać. Musimy zwolnić, aby wzmocnić nasze zdrowie psychiczne, zapewnić sukces uczniów i stworzyć znaczące stypendium.
Niektórzy mogą zapytać, jak spowolnienie pomoże nam nadążyć. Jak przetrwamy w środowisku akademickim, jeśli powoli publikujemy w czasopismach o wysokim wpływie lub prezentujemy nasze badania na forach międzynarodowych lub uczestniczyć w możliwościach rozwoju wydziałów lub mentor wielu studentów lub jesteśmy w kilku znaczących zarządach i komitetach? Będziemy, jeśli nie zrównamy powolności z byciem leniwym lub nieproduktywnym, a zamiast tego zrozumiemy to jako tempo i proces, który pozwala nam funkcjonować i tworzyć celowo, kontemplacyjnie, jednocześnie opierając się wyczerpania i wypalenia.
W moim Międzynarodowe zarządzanie konfliktami Klasa na Kennesaw State University, zachęcam moich studentów – polegającego na rozejrzeniu – do myślenia o powolnym pokoju. W moich badaniach o agencji feministycznej pod względem gwałtownych geografii peryferyjnychRozważam, w jaki sposób, w strefach trwającego konfliktu, aktywny opór musi (i robi) ukazać się w odpowiedzi na bezpośrednią i natychmiastową przemoc. Ale to dotyczy tylko objawów; W chwili pilności tego, co nie jest – i nie może się rozwiązać, jest przemoc strukturalna, która wynika z braku kultywowania pokoju jako sposobu życia. Tylko poprzez zwolnienie, aby zastanowić się i stopniowo rozłączać, narzędzia, które utrwalają kultury i struktury przemocy, mogą umożliwić trwałe pokój, zapewnić dobre samopoczucie społeczności w konflikcie i zmniejszyć nawrót codziennej przemocy.
Gdy wchodzę głębiej w spokój feministyczny w moim stypendium, nauczaniu i praktyce, uznajeam, że uniwersytet zależy od niektórych takich samych narzędzi przemocy i kontroli patriarchalnej, które są wykorzystywane do utrwalania konfliktów kolonialnych i postkolonialnych, które studiujemy w mojej klasie. Na przykład „Szybki, neoliberalny uniwersytet zorientowany na metrykę„Stały wymagania dotyczące czasu i wysiłku członków wydziału, zapewniając, że jesteśmy wyczerpani i zajęci„ nadążaniem za ”. Aby spełnić jego liczbowe oczekiwania, często poświęcamy nasze „Wzrost intelektualny i wolność osobistą”; Rzadko zatrzymujemy się, aby zastanowić się nad jakością i rzeczywistym wpływem naszego produkcji lub opłatę, jaką nas przybiera. Wyczerpani ludzie rzadko mają czas lub energię na społeczność i odpoczynek, które są niezbędne nie tylko dla indywidualnego samopoczucia, ale także dla zbiorowego odporności na powolną przemoc.
Podobnie kolonialni kapitaliści zainicjowali moich przodków AssamW peryferyjnym północno -wschodnim regionie Indii, na gospodarki plantacyjne (herbata) i ekstrakcja (węgiel, ropa) poprzez produktywność i wyczerpanie uzbrojenia. Zniknęli nasz tradycyjny zatoka Sposób życia oparty na delikatnym życiu, powoli i harmonii ekologicznej z planetą i jej ludem. Nieprzestrzeni mieszkańcy Assam przyjęli kapitalizm oraz kulturę „ciężkiej pracy” i wyczerpania. Dostosowali się również z kolonizatorami, aby wyznaczyć plemiennych chłopów, którzy pozostali w związku z ziemiami przodków i odmówili pracy na plantacjach jako „leniwi tubylcy. ”
Ten proces fragmentacji etnicznej zapoczątkowanej przez kolonizatorów został następnie wykorzystywany przez państwo indyjskie po/neokolonialnym w celu rozproszenia i rozproszenia oporu wobec siebie, ponieważ nadal wydobywa społeczne zasoby etniczne mieszkańców Assamu i sąsiednich państw północno-wschodnich, jednocześnie ignorując ich zwyczajowe prawa i prawa polityczne oraz rządzić tym peripheryzowanym regionem. Historyczny, konflikty poziome między wieloma społecznościami z północno -wschodniego podważyło swój niezbędny, pionowy opór przeciwko państwu indyjskim. Tymczasem na kontynencie indyjskim Assam jest nadal obraźliwie określany jako „ zatoka Ziemia ”i ludzie z całego regionu północno -wschodniego podlegają dyskryminacji i przemocy rasistowskiej.
Budowanie solidarności same same marginalizowane istoty mogą z powodzeniem zakwestionować większe struktury ucisku – niezależnie od rasizmu, przemocy kolonialnej, czy Kapitalizm akademicki– które nadal kwitną, gdy pozostajemy podzielone. W strefie konfliktu nazywam domem, ja zwolennik zajęcia się powolną i trwałą przemocą które historycznie erodowały rdzenne sposoby pokojowego współistnienia między społecznościami. Proponuję sposoby budowania pokoju poprzez ponowne wprowadzanie zwyczajowych struktur i kultur bez użycia przemocy w codziennych praktykach społeczności, umożliwiając członkom społeczności ponowne połączenie się ze sobą, z naturą i środowiskiem.
Na przykład tradycyjne powolne rzemiosła, takie jak tkanie bawełny organicznej i Jedwabne tkaniny zaangażował całą społeczność przy jednoczesnym korzystaniu z poszczególnych członków i ochronie planety. Odniesienie tych praktyk powoli, ale radykalnie zakłócił cykl i postęp przemocy i fragmentacji społecznej.
Również w Akademii możemy praktykować powolny pokój. Mój indywidualny opór rozpoczął się, gdy zacząłem kwestionować poczucie poczucia winy i wątpliwości o nieproduktywne lub „powolne”. Podobnie jak moi przedolonialni przodkowie, ja również zdałem sobie sprawę, że moja własna wartość nie jest związana z moją produktywnością; Zwolniłem. To pogłębiło moje stypendium i uczyniło je bardziej celowym, gdy połączyłem je z moją wcieloną, międzypokoleniową historią. Moje podejście do stypendium również stawało się bardziej umyślne, gdy ponownie zbadałem jego rzeczywisty wpływ.
W tym samym czasie przypomniałem sobie, że mój zatoka Kultura ceniła odpoczynek i odpoczynek w społeczności poprzez znalezienie kontaktów z ludźmi, angażując się w wspólną radość i będąc w naturze. Odszedłem od utowaromionych produktów i aplikacji do samokontroli i wziąłem więcej uważnych oddechów podczas porannej jogi. Teraz jestem bardziej energetyzowany w klasie, gdzie ćwiczę śmiech i radość z moimi uczniami, zachęcając ich do budowy empatycznej i wzajemnej opiekuńczej kultury w klasie. Zapewniają prawdziwe zaangażowanie i wykonują silną pracę, na którą przejmują na własność. Dodałem także spacery przyrody z współpracownikami wsparcia emocjonalnego, czyli nowymi przyjaciółmi, do mojej rutyny. Nasze rozmowy doprowadziły do współpracy badawczej i kilku kreatywnych zaangażowania ze społecznością lokalną.
Jeśli, Jak mówi Audre LordeOpieka nad sobą jest „wojną”, nie mniej wojna jest próba budowania społeczności opieki z udziałem kolegów i studentów w instytucjach i warunkach, które są zaprojektowane w celu ułatwienia izolacji poprzez podkreślenie coraz bardziej wymagających osobistych osiągnięć związanych z hierarchami władzy i uprzywilejowania. Ponieważ nadal celowo i strategicznie pracuję nad dekolonizacją mojej akademickiej praktyki, jestem przekonany, że w akademii i na zewnątrz-gdzie nasza wiedza ma konsekwencje-im szybciej zaczniemy zwalniać, tym szybciej zbliżymy korzyści z tego zatoka życie.
