Kiedy John Seabrook po raz pierwszy omówił napisanie książki o swoim dziadku, CF Seabrook i imperium rolniczym rodziny z matką, jej odpowiedź zszokowała go, jak ujawnia w „The Spinach King: The Rise and Fall of American Dynasty” (WW Norton). „Nie pisz o swojej rodzinie” – powiedziała. „Po prostu nie”.
Seabrook był zakłopotany. „Może wiedziała, czego się dowiem” – pisze.
W „The Spinach King” odkrywa historię o tym, jak jego dziadek stworzył jedną z największych operacji rolniczych na świecie, a także brzydkie środki, które go tam doprowadziły.
„Charles Franklin Seabrook, mój dziadek, był głównym marzycielem, głównym promotorem, mistrzem budowniczym i autokratycznym władcą tego przemysłowego imperium rolniczego – i ostatecznie jego niszczyciela” – pisze.
Na szczycie w połowie lat 50. Seabrook Farms był właścicielem lub kontrolował 50 000 akrów w południowo-zachodniej New Jersey, zatrudniał 8 000 osób, dorastał i spakował około jednej trzeciej zamrożonych warzyw w kraju.
Nazwany „Henry Ford z rolnictwa”, CF Seabrook przejął farmę ojca w 1911 r., Przekształcając jego fortunę dzięki jego innowacyjnym podejściu do rolnictwa. Wprowadził nowe nawadnianie i mechanizację oraz zróżnicował do budowania dróg i linii kolejowych.
Ale to jego pionierskie użycie szybkich warzyw zamrażających w latach 30. XX wieku, współpracujące z Birdseye, które wysłały Seabrook Stratosferic.
„W historii naszej rodzinnej był Thomas Edison i Henry Ford w tej samej kanapce Dagwood; wielki Amerykanin, który podniósł nas z brudnych rolników do przemysłowców w jednym pokoleniu”, pisze John Seabrook.
Seabrook Farms odniósł tak udany, że historia magazynu Life Magazine z 1959 r. Opisała ją jako „największą fabrykę warzyw na Ziemi”.
Tymczasem w 1969 r. Reżyser Stanley Kubrick wystąpił astronauta w „2001: A Space Odyssey” ssący Liquipack Seabrook Farms w drodze na Księżyc.
Tysiące pracowników pracowało dla Seabrook: Rosjanie, Syryjczycy, Niemcy, Węgrzy, Jamajczycy i Japończycy Amerykanie, wielu osobiście sponsorowanych przez Seabrook na podstawie ustawy o wysiedleniu osób i wszyscy płacą dla niego czynsz.
Pracownicy zostali podzieleni na trzy sekcje; Biali, „Murzyni” i Amerykanie, z których każda mieszka w oddzielnych „wioskach” i ich czynsz w zależności od ich pochodzenia etnicznego. Afroamerykanie otrzymali najgorsze zakwaterowanie, bez wody lub obiektów sanitarnych, a imigranci europejscy otrzymują kolejny poziom mieszkań, a Amerykanów jest najlepszym standardem.
To również określiło ich pracę.
„W miejscu pracy Czarni ograniczyli się do dziedziny i w ogóle nie mogli pracować w roślinie, nie powiedzieć nic z zarządzania, który był całkowicie biały, protestancki i mężczyzna” – dodaje Seabrook.
Za publicznym wizerunkiem odnoszącego sukcesy biznesmen był człowiek obawiany przez wszystkich.
„Ambicja, energia i pomysłowość doprowadziły do jego powstania”, pisze Seabrook, „ale przemoc i terror pozwoliły mu zachować kontrolę”.
Sposób, w jaki zajął się strajkiem latem 1934 roku, był typowy.
Przychody Seabrook z szybkiego zamrażania były powolne, a do tego lata konieczne stało się obniżenie płac i zwolnienie pracowników.
„Wtedy zaczęły się kłopoty” – mówi Seabrook.
Z urazą podekscytowaną nieszczęśliwymi standardami życia robotniczego, CF Seabrook zgromadził siły strajkowe strażnicze, aby ujarzmić protesty, a nawet zaciągnął lokalny rozdział Ku Klux Klan, aby zmiażdżyć „komunistycznych agitatorów” prowadzących operacje.
Wyniki były gwałtowne i przerażające; KKK spalił krzyże poza domami czarnych pracowników.
Belford Seabrook, jeden z trzech synów CF Seabrook, podobno wrzucił małą bombę do domu z matką i jej dziećmi w środku. Pracownicy mieli domy otoczone drutem z kurczaka, aby zapobiec ucieczce, a gaz łzawiący był zatrudniony w celu stłumienia protestujących.
Odwołania odbyły się do gubernatora New Jersey Harry’ego Moore’a o ogłoszenie stanu wojennego i wysłania Gwardii Narodowej.
Podczas gdy ostatecznie zawarła umowę, większość czarnych napastników została zwolniona, a inni eksmitowano z nieruchomości Seabrook. CF Seabrook lat później rekrutuje japońskich Amerykanów z obozów uwięzienia II wojny światowej, „modelowej mniejszości, która nigdy nie rzuciłaby wyzwania autorytecie starego człowieka”, pisze Seabrook.
Co ciekawe, John Seabrook nigdy nie słyszał o strajku, zanim zaczął badać swoją książkę.
Nawet jego ojciec, John M. Seabrook, który przejął działalność od ojca, nigdy o tym nie wspomniał.
„Było to prawdopodobnie najważniejsze wydarzenie w historii Seabrook Farms”, pisze. „Jak mogłem pozostać nieświadomi wydarzenia, które konwulsowało rodzinę, firmę, hrabstwo i stan?”
Tak jak Seabrook Farms prosperowało podczas I wojny światowej, tak ponownie w II wojnie światowej, gdy pojawiło się szybkie zamrażanie.
Ale do kwietnia 1959 r., Po upadku zdrowia, CF Seabrook sprzedał firmę.
Pod koniec lat siedemdziesiątych Seabrook Farms nie był już. Zakład został rozebrany, a ziemia została przekazana miasteczkowi zamiast podatków.
„Wszystko, co pozostało ze świata, które zbudował mój dziadek bootstrupping, to małe muzeum na jednym końcu piwnicy budynku miejskiego Upper Deerfield”, dodaje Seabrook.
„Tutaj wspomnienie CF Seabrook, jego wielokulturowej siły roboczej i jego fabryki warzyw jest zachowana, oblepiona w substancji nostalgii”.
