Sadie Sink and Cast Shine na Broadwayu

„Naprawdę chcę, aby Taylor Swift zamordował Johna Mayera”. Więc krzyczy licealistka Raelynn Nix (Amalia Yoo) w John Proctor jest złoczyńcąUrzekająca sztuka Broadwayu Kimberly Belflower, która otworzyła się dziś wieczorem w Booth Theatre.

Deklaracja przychodzi oczywiście jako sposób, aby Raelynn odwrócić uwagę swoich przyjaciół od większej rozmowy, której wolałaby nie mieć: co planuje zrobić z Lee (Hagan Oliveras), jej byłego chłopaka, który niedawno zdradził ją ze swoją najlepszą przyjaciółką Shelby (Dziwniejsze rzeczy gwiazda Sadie Sink). W rzeczywistości, John Proctor jest złoczyńcą w dużej mierze dotyczy tego, co jego postacie nie są Mówiąc: ich lęki, ich pragnienia, ich niepokój, ból i żal.

Sztuka, która odbywa się w miasteczku One Stoplight na wsi Georgia w 2018 roku, śledzi klasę wyróżnienia angielskiego TygielGra Arthura Millera z 1953 roku, która wykorzystała Salem Witch Trials jako alegorię dla McCarthyism i masowej histerii otaczającej Poluj na komunistów W Stanach Zjednoczonych ich czytanie o Johnie Proctorze i jego romans z osieroconym nastolatkiem Abigail, który zaczyna oskarżyć innych o czarownicę, po prostu zbiegają się z Raelynn i decyzją jej przyjaciół o utworzeniu pierwszego klubu feminizmu w ich szkole. Wkrótce jednak znajdują swoje przekonania przetestowane, gdy seria skandali o napaści seksualnej kołyszą swoją lokalną społeczność.

Łączny, John Proctor jest złoczyńcą Służy nie tylko jako współczesna rekontekstualizacja oryginalnej sztuki, ale także głośno śmieszne i głęboko wpływające badanie dzieciństwa, feminizmu, ruchu #MeToo i nie do powstrzymania kobiecej przyjaźni. To czysta, bolesna doskonałość.

Belflower, w swoim debiucie na Broadwayu, udało się stworzyć zbiór żywych, skomplikowanych nastolatków, którzy faktycznie odczuwają swój wiek, pragnąc Harry’emu Stylesowi, walczą o pochwałę od ich fajnego nauczyciela angielskiego, pana Smitha (zdobywca nagrody Tony’ego Gabriela Eberta) i zacytować Taylor Swift I Beyoncé Teksty z powrotem do siebie, jakby mówili w drugim języku.

Jest również zupełnie jasne, że Belflower, która sama jest pedagogiem, nie tylko rozumie nastolatki, ale także ich szanuje, odmawiając szuflady swoich bohaterów w stereotypowe nastolatki i zamiast tego popierając ich intelekt i dojrzałość emocjonalną. I choć tak, po drodze są zamiatane w spnacie, oczywiste i głębokie przywiązanie, których wszystkie dziewczęta mają dla siebie nawzajem, nie można zaprzeczyć.

Ta żyzna gleba służy jako idealne miejsce dla John ProctorObsada All-Star do gry-i grać, którą z pewnością robią. Maggie Kuntz oddycha zarówno charyzmy, jak i wrażliwości na Ivy Watkins, sprawiając, że konfliktowa nastolatka czuje się surowa i sympatyczna, a nie melodramatyczna wredna dziewczyna. Tymczasem Fina Strazza jest niczym innym, jak beth, malując żywy portret nadmiernie wygodnego perfekcjonisty, którego własna wartość jest tak ściśle przywiązana do jej ocen, że nawet najmniejsze odchylanie się od programu klasowego może spowodować, że eksploduje w wielkie nuty. Jest tak poważna, że ​​ma dosłowne spoiwo na lunch, wszyscy.

Klasa jest zaokrąglona występami Morgana Scotta jako Nell, nowej dziewczyny z Atlanty, która świeci tak jasno swoimi doskonale nadawymi liniami, że przesłania wszystkich swoich głębokich mrocznych niepewności, a także Nihar Duvvuri jako Mason, pozornie chwytakiem, który naprawdę rozkwita, gdy odkrywa, że ​​mężczyźni mogą (i powinni!) Być feministami. Połącz je razem, a para naprawdę śpiewa.

Chociaż przybywa do środka sztuki, Sink z łatwością znajduje pozycję wśród swoich niezwykle utalentowanych rówieśników jako Shelby, szybkiego nastoletniego wyrzutka szkoły, która przypomina jej zahartowany Dziwniejsze rzeczy Charakter, Max Mayfield. Nosi odważną brawurę Shelby jak tarcza, powoli opuszczając straż, gdy w klasie wybucha chaos, aby odsłonić bardziej miękką, ranną stronę ukrytą tuż pod spodem. Jej występ jest tak cudownie i bolesnie ludzki, że trudno jest odwrócić wzrok – i taki, który może wymagać powtarzania się, szczególnie po ujawnieniu zwrotu sztuki.

Zarejestruj się na Rozrywka co tydzieńBezpłatny codzienny biuletyn Aby uzyskać najświeższe wiadomości, ekskluzywne pierwsze wygląd, podsumowania, recenzje, wywiady z ulubionymi gwiazdami i nie tylko.

Jednak występ Yoo jako Raelynn naprawdę kradnie program. Jej postać ma jak dotąd największą przestrzeń do emocjonalnie dojrzałej w całej sztuce, co jest wyzwaniem, które Yoo wznosi się na spotkanie. Podobnie jak Sink, wydaje się rozwijać w szarych obszarach, które przedstawia sztuka, rozkoszując się konfliktem, który odczuwa jej postać wobec jej byłego przyjaciela i tworząc w pełni rozwiniętą nastolatek, który jest połączeniem wesołości, serca i krzywdy naraz. Kiedy Sink i Yoo są razem na scenie, ich chemia jest niezaprzeczalna, gdy odrzucają się z niegrzecznych uwag do siebie do śmiechu tak mocno, że zaczynają płakać.

Produkcja jest kierowana przez reżysera Danyę Taymor, świeżo po wygranej Tony za najlepszy musical dla Osoby z zewnątrzkto trzyma John Proctor Poruszanie się na stały klip – chociaż jego dialog jest tak wciągający, że jego 105 -minutowy czas wykonawczy w mgnieniu oka na zielone światło.

Każda z jego scen, które są prawie całkowicie zawarte w swoim angielskim zestawie klasowym, są również starannie zszyte z śródmiąższami, które wykorzystują migoczące światła i projekcje – dzięki uprzejmości projektanta oświetlenia Natasha Katz i projektantka projekcyjnego Hannah Wasilesskiego – aby skupić się na osobliwym charakterze i umożliwić widzom spojrzenie na własny wewnętrzny monolog.

Bez rozdawania zbyt wiele, John Proctor Udaje się spać swój poważny temat w całkowicie satysfakcjonujący, nieskończenie uroczy i indukujący adrenalinę finał, który pozostawi uczestników tańczących z teatru. Rozważ to swoje zielone światło i zatańcz swoją drogę do teatru Booth jak najszybciej. Grade: a