Prawie 60 000 osób wróciło do Afganistanu od początku kwietnia.
Pakistan zwiększył przymusową masową deportację afgańskich uchodźców i migrantów, przy czym prawie 60 000 przekroczyło granicę od początku kwietnia, powiedziała Międzynarodowa Organizacja Migracji ONZ (IOM).
Prawie trzy miliony Afgańczyków W Pakistanie stoją w obliczu deportacji po tym, jak premier Shehbaz Sharif ogłosił w październiku trzyfazowy plan odesłania ich z powrotem do kraju. IOM powiedział we wtorek w oświadczeniu, że pomógł ponad milionom ludzi powracających z Pakistanu i Iranu.
W drugiej fazie planu IOM powiedział, że zarejestrował gwałtowny wzrost wymuszonych zwrotów. Od 1 do 13 kwietnia prawie 60 000 osób przeszło do Afganistanu przez punkty graniczne Torkham i Spin Boldak.
„Z nową falą dużych zwrotów z Pakistanu, potrzeby na ziemi gwałtownie rosną-zarówno na granicy, jak i w obszarach powrotu, które walczą o wchłonięcie dużej liczby powracających”, powiedział Mihyung Park, szef misji Afganistanu agencji.
W marcu Islamabad ustanowił termin na początku kwietnia dla około 800 000 osób niosących afgańskie karty obywatelskie (ACC) wydane przez władze pakistańskie na opuszczenie kraju.
Rodziny ze swoimi rzeczami zatłoczały kluczowe przejścia graniczne Torkham na północy i spin Boldak na południu, przypominając sceny w 2023 r., Kiedy dziesiątki tysięcy Afgańczyków uciekły z zagrożeń deportacji w Pakistanie.
Wielu Afgańczyków mieszka w Pakistanie od dziesięcioleci po ucieczce z kolejnych konfliktów w swoim kraju i po powrocie talibów do władzy w 2021 r.
Nakaz deportacji nastąpił wśród dramatycznego wzrostu uzbrojone ataki W Pakistanie, wraz z rządami obwiniającymi grupy i obywatele z siedzibą w Afganistanie, zarzut, który rząd talibski w Kabulu odrzucił.
Wśród osób stojących przed deportacją jest afgańska dziennikarz Freshta Sadid, który posiada ważne zezwolenie na wyjście, według Wspólnego Komitetu Działania dla uchodźców.
Grupa wzywa do „pilnej akcji” w celu ochrony Sadid, ostrzegając, że jest na talibskiej „liście hitów”.
Pakistan nie jest sygnatariuszem Konwencji Uchodźców ONZ z 1951 r., Która chroni prawa uchodźców.
W kraju brakuje również krajowych przepisów dotyczących ochrony uchodźców, a także procedury określania statusu osób poszukujących ochrony międzynarodowej w ramach jej granic.
