Konflikt DRK wymaga nowego modelu pokoju zakorzenionego w włączeniu i reformie | Konflikt

Odrodzenie konfliktu we wschodniej Demokratycznej Republice Konga zwróciło uwagę na międzynarodową uwagę po szybkim schwytaniu Gomy i Bukavu pod koniec stycznia 2025 r.. W odpowiedzi globalne podmioty wezwały do ​​natychmiastowego zawieszenia broni i bezpośrednich negocjacji. W szczególności Katar i Stany Zjednoczone wystąpiły jako pojawiające się mediatorzy. Ten nowy pęd stanowi rzadką okazję do ponownego powrócenia niedociągnięć wcześniejszych wysiłków mediacyjnych-szczególnie niepowodzeń rozbrojenia, demobilizacji i reintegracji (DDR), podziału bogactwa i konsensusu regionalnego. Każda nowa inicjatywa dyplomatyczna musi ustalić priorytety tych elementów, aby stworzyć trwałą osadę i trwałą stabilność regionalną.

Aby osiągnąć zrównoważony i trwały pokój we wschodnim DRK, konieczne jest rozwiązanie podstawowych przyczyn konfliktu. Ogromne depozyty zasobów naturalnych w regionie – zwłaszcza minerały ziem rzadkich – przyciągnęły podmioty międzynarodowe, regionalne i lokalne konkurujące o kontrolę, a niestabilność paliwa. Połączanie to jest ograniczona zdolność kongijska rządu centralnego do rządzenia prowincjami wschodnimi, umożliwiając rozprzestrzenianie grup zbrojnych z różnorodnymi lojami. Napięcia etniczne dodatkowo pogarszają kryzys, zwłaszcza od ludobójstwa Rwandy w 1994 r., Po czym przybycie uchodźców Hutu i utworzenie wrogich bojowników zwiększyło niepewność i konflikt transgraniczny.

Podczas gdy dynamika regionalna, w tym zaangażowanie w Rwandy, jest niezaprzeczalnie znacząca, przypisując konflikt wyłącznie ryzyko Rwandy. Takie narracje zasłaniają długie nierówności strukturalne DRK, szczególnie marginalizację kongijskich społeczności Tutsi. Trwały pokój musi zaangażować się w tę wewnętrzną dynamikę, zapewniając sensowne włączenie kongijskich Tutsi do krajowych ram politycznych i zajmując się ich skargami poprzez sprawiedliwe i sprawiedliwe mechanizmy.

Pomimo powtarzającego się międzynarodowego zaangażowania, wcześniejsze wysiłki mediacyjne we wschodnim DRK – od porozumienia w Pretorii do porozumień pokojowych w 2009 r. – konsekwentnie nie zapewniały trwałego pokoju. Inicjatywy te zostały podważone przez słabości strukturalne, które erodowały zarówno ich wiarygodność, jak i skuteczność.

Centralną wadą był brak wiarygodnych mechanizmów egzekwowania. Większość umów opierała się na dobrowolnej przestrzeganiu zgodności i brakowało solidnych, bezstronnych ram monitorowania zdolnych do weryfikacji wdrażania lub zniechęcenia do naruszeń. Tam, gdzie istniały mechanizmy monitorowania, często były one niedożywione, słabo skoordynowane lub postrzegane jako stronnicze. Niespójna uwaga społeczności międzynarodowej i ograniczona wola polityczna do wywierania trwałej presji dodatkowo podważały te wysiłki. W przypadku braku znaczącej odpowiedzialności grupy zbrojne i elity polityczne wielokrotnie naruszały umowy bez konsekwencji, podsycając cykl bezkarności i odnowioną przemoc.

Równie problematyczne było wykluczenie natury procesów pokojowych. Negocjacje były często zdominowane przez elity polityczne i wojskowe, na bok społeczeństwa obywatelskiego, oddolne społeczności, a zwłaszcza kobiety – podmioty niezbędne do budowania zrównoważonego pokoju. Bez szerokiego uczestnictwa porozumienia nie odzwierciedlały rzeczywistości w terenie ani nie zdobyły zaufania lokalnych populacji.

Ponadto wysiłki te w dużej mierze zignorowały podstawowe przyczyny konfliktu, takie jak spory gruntowe, marginalizacja etniczna, awarie zarządzania i konkurencja o zasoby naturalne. Priorytetem priorytetów krótkoterminowych napastników broni i elitarnych ustaleń dotyczących udostępniania energii, mediatorzy przeoczyli głębsze problemy strukturalne, które powodują niestabilność.

Programy DDR – niezbędne do łamania cyklu konfliktu – zostały również nieodpowiednio zaprojektowane i źle wykonane. Wielu byłych kombatantów pozostało bez realnych źródeł utrzymania, tworząc żyzny grunt do ponownego zakazania grup uzbrojonych i dalszej przemocy.

Co najważniejsze, wady te spotęgowały brak woli politycznej w rządzie kongijskim. Kolejne administracje czasami instrumentacyjne rozmowy pokojowe o konsolidacji władzy, a nie w celu rozwinięcia prawdziwej reformy, podważając wdrażanie i erodowanie zaufania publicznego.

Nowsze wysiłki, takie jak procesy Luandy i Nairobi, miały na celu ożywienie dialogu politycznego i deeskalowania napięć. Jednak oni również walczyli o uzyskanie legitymacji. Krytycy twierdzą, że obie inicjatywy były odgórne, wąsko polityczne i nie uwzględniały głosów osób najbardziej dotkniętych konfliktem. Podmioty społeczeństwa obywatelskiego i marginalizowane społeczności postrzegali te dialogi jako powierzchowne i odłączone od lokalnych rzeczywistości.

Procesy te również nie poradziły sobie z podstawowymi czynnikami przemocy-przesiedlenia, sporów o własność gruntów, złym zarządzaniem i reintegracją byłych kombatantów. Bez wiarygodnych mechanizmów uczestnictwa lokalnego lub reformy strukturalnej procesy Luandy i Nairobi stały się postrzegane bardziej jako występy dyplomatyczne niż prawdziwe ścieżki pokoju.

Podsumowując, te powtarzające się niedociągnięcia wyjaśniają, dlaczego międzynarodowe wysiłki mediacyjne w DRK w dużej mierze zawiodły. W przypadku każdej nowej inicjatywy – w tym tych prowadzonych przez Katar i Stanów Zjednoczonych – aby odnieść sukces, musi wykraczać poza te ograniczenia i przyjąć bardziej integracyjne, odpowiedzialne i lokalnie zakorzenione podejście.

Ostatnia runda międzynarodowego ułatwienia-kierowana przez Stany Zjednoczone i Katar, wraz z wysiłkami Afrykańskim Społeczności Wschodniej Afryki (EAC) i południowoafrykańskiej społeczności rozwojowej (SADC) pod prezydentem Togolese Faure Gnassingbe-oferuje odnowiony potencjał znaczącego postępu. Sukces będzie jednak zależeć od tego, czy wysiłki te mogą przezwyciężyć systemowe awarie, które nękały wcześniejsze próby mediacji.

Aby wytyczyć bardziej skuteczną i trwałą ścieżkę do pokoju, Katari i amerykańskie zaangażowanie powinny kierować trzema podstawowymi zasadami pochodzącymi z przeszłych doświadczeń:

Po pierwsze, priorytetyzuj uczestnictwo integracyjne. Poprzednie procesy pokojowe były w dużej mierze napędzane elitarnymi, angażującymi rządami i grupami zbrojnymi, jednocześnie wykluczając społeczeństwo obywatelskie, kobiety i społeczności dotknięte. Ten brak integracji osłabił legitymację i nie zajął się skargami najbardziej dotkniętych przemocą. Wiarygodny proces mediacji musi obejmować te podmioty do budowy szerokiej koalicji na rzecz pokoju i zapewnienia, że ​​wynegocjowane wyniki odzwierciedlają realia społeczności wschodnich DRK.

Po drugie, zająć się pierwotnymi przyczynami konfliktu – nie tylko jego objawami. Wcześniejsze wysiłki koncentrowały się wąsko na ciałach broni i dzielenia się władzy, nie zajmując się strukturalnymi czynnikami niestabilności. Skuteczna mediacja musi zaangażować się w nierozwiązane spory gruntowe, marginalizację etniczną, niepowodzenia zarządzania i reintegrację społeczno -ekonomiczną byłych kombatantów. Bez rozwiązywania tych podstawowych problemów każde porozumienie będzie kruche i krótkotrwałe.

Po trzecie, ustal wiarygodne mechanizmy egzekwowania i odpowiedzialności. Jednym z najbardziej uporczywych słabości wcześniejszych umów był brak silnych narzędzi do wdrażania. W porozumieniach często brakowało niezależnych organów monitorujących, wyraźnych punktów odniesienia i konsekwencji dla naruszeń. Społeczność międzynarodowa, w tym Katar i Stany Zjednoczone, musi zobowiązać się do trwałej presji dyplomatycznej i mechanizmów wsparcia, które mogą zapewnić zgodność i zdecydowanie reagować na naruszenia. Bez tego ryzyko nawrotu w przemoc pozostaje wysokie.

Przyjmując te zasady, obecne wysiłki mediacyjne mają większą szansę na złamanie cyklu nieudanych inicjatyw pokojowych i położenie podstaw dla bardziej sprawiedliwej i trwałej rozdzielczości we wschodnim DRK.

Kryzys po raz kolejny osiągnął krytyczny moment. Zaangażowanie nowych podmiotów, takich jak Katar i Stany Zjednoczone, współpracujące z afrykańskimi mechanizmami regionalnymi, stanowi rzadką okazję do zresetowania podejścia do budowania pokoju. Ucząc się z przeszłych niepowodzeń i angażując się w inkluzyjne, podstawowe zorientowane i wykonalne ramy mediacyjne, wysiłki te mogą wykraczać poza tymczasowe poprawki i stanowić podstawę do trwałego pokoju – który ostatecznie odnosi się do aspiracji i skarg kongijskich.

Poglądy wyrażone w tym artykule są własne i niekoniecznie odzwierciedlają postawę redakcyjną Al Jazeery.