Miałem 17 lat, nosząc tylko czarny tryot, nagie rajstopy i nie do zniesienia parę 2-calowych butów postaci Capezio, gdy załoga kamery podążała za moimi rówieśnikami i mnie w hali próby Radio City Music Hall.
Jak tu skończyłem? Biorąc pod uwagę, że było to moje – i mojej matki – marzenie o byciu Radio City Rockette, zapisałem się na przesłuchanie „The Rockette Summer Intensywność” prawie 15 lat temu. Był to wymagający, co tydzień, przypominający obóz butów, w którym chętne młode kobiety tańczyły swoje serca, modląc się, aby wyróżniały się wystarczająco, aby zapewnić możliwość życia-pożądane miejsce na słynnej na świecie kickline.
W tym samym roku, w którym zapisałem się na przesłuchanie dla intensywnej z setkami innych dziewcząt – które zostały zastąpione dwoma innymi programami letnimi i działają inaczej – MSG Network była Pilotowanie programu telewizji telewizji kablowej z 10 nieco naiwnymi, aspirującymi rockettami.
Aby wziąć udział w serialu, przesłałem Janky Film, który występując z moim zespołem tańca w szkole średniej w New Jersey, i ku mojemu zaskoczeniu zostałem wybrany na to, co stanie się przełomowym doświadczeniem-ale nie z powodu, dla którego można by się spodziewać.
Załoga podążyła za mną i dziewięć innych lokalnych dziewcząt w okolicy trójstanowych, w stylu „Real Housewives”, ponieważ wykonaliśmy to, co wydawało się 1000 kopnięć, aby sfilmować początkowe kredyty programu w pustym radiu w godzinach porannych.
W tym czasie nie zdawałem sobie z tego sprawy, ale oglądając to teraz magia dramatu wytwarzanego przez rzeczywistość. Szalili kontuzji jednej dziewczyny, co spowodowało, że strasznie zepsuła jej przesłuchanie.
Inna castmate ujawniła kamerom, że nieodpowiedzialnie poszła na koncert na noc przed przesłuchaniem i biegała na pustych oparach – co doprowadziło widzów do przekonania, że zamierza zdjąć szanse na przybicie przesłuchania.
I oczywiście, kiedy do mnie przyszedł, kamery zapewniły mi powiększenie mojej spanikowanej twarzy w tej sali przesłuchań – na szczęście dla załogi cały czas wyglądałem na prawdziwie skamieniałego.
Zostałem oderwany na bok, aby wykonać zielone spowiedź, a wszystko to, próbując przejść przez proces przesłuchania bez płaczu-lub wymiotowania-zarówno z wyczerpania, jak i nerwów.
Właściwie nie zwymiotowałem, ale byłem blisko.
Pamiętam, jak byłem kulą nerwów i niepokoju, zastanawiając się, jak wpadłem w taką sytuację.
Kiedy nadszedł czas, aby otworzyć moją akceptację – lub odrzucenie – e -mail do programu, był to ekipa filmowa w kuchni moich rodziców. Moja niechęć do aparatu mama była dla mnie tak zdenerwowana, że podstępnie napełniła kieliszek wina, aby chug w naszym pralni o godzinie 15.00 w środę.
Przyznała mi to po fakcie, a moja rodzina wciąż się z tego śmieje do dziś.
Zostałem zaakceptowany i odczułem ulgę, podekscytowany i obawujący, wiedząc, że ta podróż właśnie się rozpoczęła.
Dzień przesłuchań był tylko niewielkim spojrzeniem na to, co pociąga za sobą tydzień programu – i to było trochę przerażające. Wiedziałem, że jestem dobrą tancerką, ale nigdy nie uważałem się za niesamowite, jak niektóre inne dziewczyny, które miały takie same sny jak ja.
Patrząc wstecz, być może byłem typu „debiutant z potencjałem” – ale wtedy po prostu odczułem ulgę, że nie musiałem czytać e -maila odrzucającego do aparatu.
Każdy dzień był wyczerpującym sześciogodzinnym dniem treningu-do czego przyzwyczai się prawdziwe rakiety-pełne intensywnych rozgrzewek, a następnie wiercenie świątecznych rutyn dziesiątki razy i, oczywiście, setki kopnięć.
Następnie w domu więcej wiercenia. Byłem tak niespokojny, że nie pamiętałbym rutyny. Budzałem się każdego ranka utykałem, próbując założyć rajstopy.
Ten program był jedną z najtrudniejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek zrobiłem, zarówno psychicznie, jak i fizycznie – może jeszcze do dziś, ale szczególnie w wieku 17 lat. Najstraszniejszą częścią tego wszystkiego było to, że wszystko zostało udokumentowane dla telewizji, w czasach, gdy Facebook był ledwie czymś i nikt nie korzystał z telefonów z kamerą do pełnego potencjału.
Trzeba przyznać, że każdego dnia w tym tygodniu próbowałem przeprowadzić burzę mózgów, które mogłem wcześniej sfałszować, aby usprawiedliwić się z programu. Nie dlatego, że nie podobało mi się to ani że nie było to warte – ale dlatego, że byłem niepewnym nastolatkiem, który wątpił.
Nie pomogło, gdy profesjonaliści prowadzące intensywne ujawniły przed kamerą moją największą niepewność na temat mojej techniki jako tancerza, który świat mógłby zobaczyć – to wystarczy, aby traumatyzować nastolatka. Pamiętam, jak mówili, że niektóre z moich ruchów nie były wystarczająco ostre lub że musiałem pracować nad swoimi umiejętnościami.
Byliśmy grupą dziewcząt z liceum desperacko próbującą zostać zauważonym zarówno przez kamery, jak i dyrektora programu – przepis na cattiness, jak można sobie wyobrazić. Pamiętam, jak zadawałem jednemu z dziewcząt pytanie o rutynę, której się uczyliśmy, a ona rozmawiała ze mną tylko wtedy, gdy kamery się toczą. To dało mi smak zarówno telewizji reality, jak i świata tańca – i ja też nie dbałem o to.
Byłem w pokoju wśród tak wielu niezwykle utalentowanych tancerzy, którzy dali lewą nerkę na rockette – ale bardziej zafascynowałem działalność programu telewizyjnego niż cokolwiek innego. Uwielbiałem działanie kamer i bycie na ekranie- wszystkie prace przed- i postprodukcji mnie podekscytowały.
Program był niesamowitym doświadczeniem z wielu powodów, ale głównie dlatego, że pomógł mi zdecydować, co chcę zrobić z moim życiem – i co chciałem zostawić.
W tym czasie myślałem, że gonię marzenie o zostaniu rockette lub profesjonalnym tancerzem przez cały czas dorosłości, ale to doświadczenie pomogło mi zrozumieć, że chcę pracować w mediach – coś, czego nigdy nie wiedziałbym, gdyby nie narażenie na telewizję jako nastolatka.
Chociaż nie stałem się rockette, zamiast upaść w życiu jak parada tańca drewnianych żołnierzy, kopnąłem drogę do własnego spektakularnego.
