Pożary, które kiedyś spaliły lasy nad hiszpańską wioską Barro każdego lata, prawie zniknęły, odkąd Lucia Perez zaczęła wypasać dzikie konie w okolicy.
„Każdego roku pojawiły się pożary, ale od 2019 roku, kiedy zaczęliśmy tu przychodzić, w pierwszym roku mieliśmy jeden mały ogień i nic”, powiedział 37 -letni Perez. Wyjaśniła, że konie pomagają zmniejszyć ryzyko pożarów, usuwając zarośla między drzewami, zapobiegając rozpaleniu i rozprzestrzenianiu się pożarów.
Zapobieganie pożarom jest tylko jedną z korzyści ekologicznych, które dzikie konie zapewniały w Galicji, regionie w północno -zachodniej Hiszpanii znanej z delikatnych ekosystemów.
Naukowcy stwierdzili, że największe w Europie stado dzikich koni odgrywa kluczową rolę w utrzymywaniu tych krajobrazów, chociaż populacja dramatycznie spadła. W latach siedemdziesiątych około 22 000 dzikich koni wędrowało w górach regionu, lasach i wrzosowiskach. Dzisiaj pozostaje tylko połowa.
Na wrzosowiskach Serra Da Groba, położonej 80 km (50 mil) na południowy zachód od Barro, dzikie konie żywią się żółtymi kwiatami Gorse – wysoce palnej rośliny. „Przez selektywne rozliczenie (Gorse) konie pomagają zapobiegać pożarom”, powiedziała Laura Lagos, badacz z University of A Coruna.
Lagos wyjaśnił, że wypas konny pozwala innym roślinom, takie jak fioletowe wrzosowiska i białe asfodele, wyjaśnił Lagos. „Pomaga także zachować wrzos wokół torfowisk, które są obfite w mchach sphagnum – jeden z najskuteczniejszych ekosystemów do przechwytywania węgla” – powiedziała.
Badanie 2021 przeprowadzone przez University of A Coruna, w którym uczestniczył Lagos, wykazało, że wypas dzikich koni był najskuteczniejszą metodą zapobiegania pożarom, promowaniu różnorodności biologicznej roślin i wychwytywania węgla. W badaniu porównano tę metodę z innymi zastosowaniami gruntowymi, w tym sadzeniem długoterminowych lasów sosnowych, krótkoterminowych plantacji eukaliptusa i wypasu przez zwierzęta udomowione.
Chociaż owce i bydło mogą również pomóc zmniejszyć ryzyko pożaru poprzez wypas, Lagos zauważył, że dzikie konie są jednoznacznie przystosowane do surowego terenu Galicji. Podkreśliła jedną charakterystyczną cechę: „wąsy, które wyglądają na zaprojektowane w celu ochrony ich ust przed kłującym kolorem”.
Ciekawsza, bardziej sucha pogoda z powodu zmian klimatu zwiększa częstotliwość i intensywność pożarów na Galicji. Według Global Forest Watch w latach 2001–2023 pożary spłonęły przez 970 km kw. (375 m2) w regionie.
Tendencja ta zbiegła się z rozprzestrzenianiem się drzew eukaliptusowych, przyniesionych do Galicji z Australii przez misjonarza w XIX wieku. Drzewa są pirocytami, co oznacza, że polegają na ogniu, aby uwolnić i rozproszyć swoje nasiona. Ich rozprzestrzenianie się przyczyniło się do zwiększonego ryzyka pożaru, a także zmniejszając pastwiska dla dzikich koni, ponieważ pod nimi rosną tylko paprocie.
Zgodnie z badaniem lokalnego rządu, według badań lokalnych, lasy eukaliptusowe Galicia stanowią obecnie 28 procent całkowitej populacji drzew w regionie. Zapotrzebowanie na drewno eukaliptusowe z regionalnych młynów miazgi spowodowało ekspansję tych plantacji.
Historia dzikich koni w Galicji sięga tysięcy lat. Rzeźby skalne koni są polowane przez ludzi, sugerują ich obecność w regionie w okresie neolitycznym.
Z czasem ludzie i konie rozwijały symbiotyczny związek. Znany jako „besteiros” w dialekcie galian, ludzie tradycyjnie monitorowali zdrowie koni swobodnych w zamian za od czasu do czasu domyślnie lub sprzedaż ich mięsa.
Raz w roku konie były zaokrąglone podczas wydarzeń o nazwie „Rapa Das Bestas” lub „Tymanie bestii”. Podczas tych spotkań zwierzęta były dżinowane, zaszczepione i przycięto grzywy, aby zapobiec złapaniu wilków.
Dzisiaj „Rapa Das Bestas” przekształciła się w festiwal kulturalny. Najsłynniejsze wydarzenie w Sabucedo przyciąga tysiące turystów rocznie, którzy zbierają się, aby obserwować, jak mieszkańcy walczą dzikie konie na ziemię.
Podczas gdy tradycje te nadal szanują związek między Galicją a jej dzikimi końmi, rosnące ryzyko zmian klimatu, utraty siedlisk i malejących liczb stad podkreślają pilną potrzebę ochrony zarówno koni, jak i ekosystemów, które utrzymują.
