Działanie klimatyczne koliduje z tradycją w irlandzkich torfowiskach | Środowisko
Gdy turbiny wiatrowe na horyzoncie rozbijają czystą energię, John Smyth pochyla się, aby układać wilgotny torf – tanie, dymne paliwo, które zebrał od pół wieku.
Żądające dzieło „sadzenia”, ponieważ znany jest proces suszenia torfu do spalania, jest ceniony przez ludzi na wiejskiej Irlandii jako źródło tanią energii, która nadaje ich domom charakterystycznym zapachem.
Ale Trep-Harwesting zniszczyło również cenne siedliska dzikiej przyrody i przekształciło naturalne sklepy dla dwutlenku węgla w jedno z największych źródeł emisji gazu oczyszczającej planety w Irlandii.
Gdy Unia Europejska stara się uczynić Dublin Egzekwowanie prawa środowiskowego bloku, Peat stał się przedmiotem sprzeciwu wobec polityk, które krytykują Smyth i inni, zaprojektowane przez zamożne urbanistyki z niewielką wiedzą o rzeczywistości wiejskiej.
„Ludzie, którzy wymyślają plany, aby powstrzymać ludzi przed kupowaniem darni lub spalania darni… nie wiedzą, jak to jest mieszkać na wiejskiej Irlandii” – powiedział Smyth.
Opisuje siebie jako dinozaura, przeszkadzając ludziom, którzy, jak mówi, chcą zniszczyć wiejską Irlandię.
„Takie jesteśmy. Dinozaury. Dręczą je”.
Kiedy torf wyschła, Smyth utrzymuje swoje roczne zapasy w szopie i wrzuca darni, pojedynczo, do metalowej kuchenki używanej do gotowania. Piec ogrzewa również grzejniki wokół jego domu.
Turf, mówi Smyth, jest dla osób, które nie mogą sobie pozwolić na to, co określa „ekstrawaganckie paliwa”, takie jak gaz lub energia elektryczna.
Średni irlandzki rachunek za energię gospodarstwa domowego jest prawie dwukrotnie podwójny, według Irlandii regulatora użyteczności publicznej, 800 euro (906 USD) Smyth płaci za darń za rok.
Niemniej jednak Smyth przyznaje, że kopanie torfu może zaprzestać, niezależnie od polityki, ponieważ młodsze pokolenie nie jest zainteresowane utrzymaniem tradycji przy życiu.
„Nie chcą iść do torfowiska. Nie winię ich” – powiedział Smyth.
Torf ma starożytną historię. Przez tysiące lat rozkładające się rośliny na obszarach mokradeł tworzyły torfowiska.
W suchszych, nizinnych częściach Irlandii uniesione torfowiska w kształcie kopuły rozwinęły się jako torf zgromadzony w dawnych jeziorach lodowcowych. Na obszarach wyżynnych i przybrzeżnych wysokie opady deszczu i słaby drenaż tworzyły kocowe torfowiska na dużych ekspansjach.
W przypadku braku lasów i rozległych lasów Peat stał się ważnym źródłem paliwa.
W drugiej połowie XX wieku ręczne cięcie i suszenie stanowiły głównie miejsca zbiorów w skali przemysłowej, które zmniejszyło wiele torfowisk na jałowe pustkowie.
Irlandia straciła ponad 70 procent swojego torfowiska i ponad 80 procent swoich podniesionych torfowisk, zgodnie z szacunkami opublikowanymi odpowiednio przez Irlandzką Radę Ochrony Patów oraz Parki Narodowe i Usługę Dzikiej przyrody.
Po presji ze strony ekologów, w latach 90. XX wieku dyrektywa UE w zakresie siedlisk, wymieniono kocowe torfowiska i podniesione torfowiska jako priorytetowe siedliska.
Gdy rozporządzenie UE przyczyniło się do presji na zmiany, w 2015 r. Firma zbiórka torfowa Bord Na Mona powiedziała, że planuje zakończyć ekstrakcję torfu i przejść do energii odnawialnej.
W 2022 r. Sprzedaż Torfu na Burning została zakazana.
Wyjątek został jednak dokonany dla „praw turborowych”, umożliwiając ludziom kopanie murawy do użytku osobistego.
Ponadto słabe egzekwowanie złożonych przepisów oznaczało, że w całym kraju trwało zbiory w skali komercyjnej.
Agencja stwierdziła również, że eksportowano 350 000 ton torfu, głównie dla ogrodnictwa, w 2023 r. Dane dla 2024 r. Nie zostały jeszcze opublikowane.
Komisja Europejska, która wymienia ponad 100 irlandzkich torfowisk jako specjalne obszary ochrony, w ubiegłym roku skierowała Irlandię do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości za to, że nie chroni ich i podjęła niewystarczające działania w celu przywrócenia miejsc.
Według Irlandii organu nadzorczego i klimatycznego krajów w obliczu grzywny w wysokości miliardów euro, jeśli przegapił cel redukcji emisji dwutlenku węgla w 2030 r.
Zgodnie z raportem ONZ z 2022 r. Zdegradowane torfowiska w Irlandii emitują 21,6 miliona ton równoważnika dwutlenku węgla rocznie. Dla porównania, sektor transportu w Irlandii emitował 21,4 miliona ton w 2023 r., Wynika z statystyki rządowej.
Rząd irlandzki twierdzi, że odcinanie darni zakończyło się prawie 80 procentami podniesionych obszarów ochrony Bogów od 2011 roku.
Zadano Bord Na Mona „ponowne nawierzchnię” torfowiska, umożliwiając naturalne ekosystemy na powrót do zdrowia, a ostatecznie wytwarzając torfowiska ponownie zlewozmywaków.
Do tej pory Bord Na Mona twierdzi, że przywrócił około 20 000 hektarów (49 421 akrów) swojego celu 80 000 hektaru.
