Wszyscy ocenili zbyt szybko „Departament Torturowanych Poetów” Taylor Swift

Tutaj byliśmy rok temu Taylor Swift.

Właśnie została jedyną artystką, która wygrała album roku w Grammy Cztery razy. Kilka miesięcy wcześniej wydała ponownie nagraną wersje z lat 2010. Mów teraz i 2014 1989 w jej ciągłym wysiłku, aby odzyskać od niej pracę Oryginalni mistrzowie. Przez cały czas była w trakcie najlepiej zarabiającej trasy wszechczasów, dwuletniej wędrówki przez stadiony na pięciu kontynentach.

Podczas tego wszystkiego znów się zakochała, a jej prywatne życie stało się większym spektaklem publicznym niż kiedykolwiek, wszyscy zastanawiają się, co ona i ona Super Bowl mistrz sympatia zrobiłby następny. Niezależnie od tego, czy ją słuchałeś, czy nie, uwielbiałeś ją, czy nie dbałeś o nią, Taylor Swift – wykonawca, artysta, jednostka – była nieunikniona.

19 kwietnia 2024 r. „Taylormania” osiągnęła gorączkę, gdy piosenkarka i autorka tekstów upuściła swój piąty oryginalny album w ciągu pięciu lat, Departament Torturowanych Poetówi towarzyszący Antologia. W sumie jest to rozległe 31-ścieżkowe eksplorację romantycznych prób i udręk Swifta, jej pełne relacji z jej bardzo publicznym istnieniem i skomplikowana równowaga między sławą, miłością i sztuką.

W porównaniu z jego poprzednikami PółnocyW Zawsze I FolklorW Departament Torturowanych Poetów otrzymał bardziej letnią odpowiedź od słuchaczy. Ponieważ gdy supernowa taka jak Swift wydaje muzykę, natychmiastowa rozmowa o zasługach projektu często koncentruje się na artysty i samej sztuce. Argument, że Taylor Swift był „zbyt duży, by upaść”, stał się łatwym sposobem na odrzucenie entuzjastycznych recenzji jako bramkającego puchu – lub troskliwej krytyki jako próby powalenia jej kilku kołków.

Jedynym sposobem na przełamanie hałasu reakcji kolana jest spędzenie czasu z piosenkami. Po roku z Departament Torturowanych PoetówOczywiste jest, że album zostanie spojrzony jako cenna kapsułka czasowa gwiazdy na niespotykanym poziomie sławy. Nie tylko dlatego, że LP nosi imię Swift, ale dlatego, że pisanie piosenek wyciąga zasłonę z powrotem na jej najbardziej natrętne myśli.

„Powiem ci coś teraz/wolę spalić całe życie/niż słuchać jeszcze jednej sekundy tego, które to dziwne i jęczące”, śpiewa na „Ale tatusiu, kocham go”, wyzywającą wiadomość dla nadgorliwych fanów, lamentujących od decyzji, które podejmuje w swoim życiu osobistym.

W piosence „Clara Bow” Swift staje się samowystarczalny w sposób, który tylko mogła, zamykając utwór z ostrym spojrzeniem na branżę muzyczną i maszynę do robienia gwiazd, wyobrażając sobie cynicznego wykonawcę płytowego mówiącego: „Wyglądasz jak Taylor Swift/w tym świetle, uwielbiamy to/masz przewagę”.

Kiedy zmaga się z presją gwiazdy, Swift doświadcza złamanego serca, o którym pisze w wyczerpującym szczegółach i dzikiej desperacji, z „Sunitu świadków Jehowy” w „najmniejszym człowieku, który kiedykolwiek żył” po jego szkodliwe uzależnienie od narkotyków w „Chloe lub Sam lub Sophii lub Marcusie”.

Nigdy nie przegap historii – zapisz się na Bezpłatny codzienny biuletyn ludzi Aby być na bieżąco z najlepszymi z tego, co ludzie mają do zaoferowania, od sławnych wiadomości po fascynujące ludzkie historie zainteresowania.

W wielkim schemacie kariery Swift, Departament Torturowanych Poetów Zejdzie jako uderzająca i wyjątkowa praca, wyprodukowana przez jedyną w swoim rodzaju gwiazdę popu pośród całkowitego wstrząsu w każdym aspekcie jej życia.

To nie znaczy, że Swift jest jedyną osobą, która zasmuca niszczycielską sytuację, martwić się o utrzymanie siły w centrum uwagi lub zasadniczo wpływ na ich życie. Ale może być jedyną zdolną do łączenia tych tematów w tandemie.

Departament Torturowanych Poetów Czy jej sygnały ostrzegawcze, jej pamiętnik nieokiełznanych emocji i jej manifest na temat jej spuścizny owinięty w jeden, a ona nie prosi o litości. Po prostu chce, żebyś słuchał.