Tom Hiddleston rozkłada scenę taneczną „Life of Chuck”

Jedna z najbardziej pamiętnych scen w reżyserii Mike Flanagan ’S najnowszy film, Życie ChuckaW to pięć i pół minuta numeru tańca z udziałem Tom Hiddleston i Annalise Basso. Dla Flanagana wycofanie go było momentem wykonania lub przełomu dla filmu.

„Sekwencja tańca była dla mnie klejnotem koronnym filmu. A jeśli to nie zadziałało, film nie zadziała”, mówi filmowiec Rozrywka co tydzień.

Hiddleston występuje jako Charles „Chuck” Krantz, księgowy, który odziedziczył miłość do tańca od swojej babci, która nauczyła go każdy styl, od huśtawki po bossa nova, w ich kuchni. Podczas podróży na konferencję roboczą Chuck jest dziwnie pokonany przez muzykę perkusisty Busking na ulicy i nie może powstrzymać się od tańca. W połowie zaprasza kobietę, która do niego przyłączyła, a ona akceptuje, dopasowując go do Step, gdy tłum czeka oglądanie. Jest to chwalebna sekwencja do oglądania, ale nie była tak łatwa do stworzenia, jak wygląda na ekranie.

Aby to zrobić, Flanagan musiał rzucić idealnego partnera do tytułowej postaci Hiddlestona. Znalazł to w Basso, z którym Flanagan pracował nad swoim debiutem reżyserskim, Oculus. (Przypadkowo Basso pojawił się w horrorze jako młodsza wersja postaci granej przez Karen Gillan, która pojawia się w akcie I of Cmokanie.) Nie wiedząc jednak o reżyserze, Basso miał już całe całe życie miłość do baletu.

Kiedy Flanagan nauczył się podczas spotkania lunchu, że Basso tańczy od 3, wspomina jej: „Mam film. Nie wiem, czy zostanie sfinansowany, czy wykonany, (ale) mam dla ciebie coś dla ciebie”.

„Mieliśmy tę naprawdę głęboką rozmowę, gdzie jestem w życiu, czego chcę w mojej karierze. I on, jak to robi Mike, po prostu zapewnił tę niesamowitą okazję do podążania za Joy, i myślę, że o to właśnie jest ten film” – dodaje Basso.

Następnie przyszedł stworzyć idealny utwór muzyczny do rutyny, który Hiddleston nazywa „genialnym” w sposób, w jaki ”rozwija się przez różne rytmy i style tańca”.

„Cała sekwencja zawiera w sobie wszystkie style tańca, które Chuck nauczył się jako młoda mężczyzna, których nauczyła go jego babcia, których nauczył się na zajęciach tanecznych w gimnazjum” – mówi. „Są radykalnie różne rytmy, aby przejść od jazzu do huśtania się do cha-cha, a następnie do bossa nova i polki. Rytm rytmu całkowicie się zmienia, a rytm tego, jak ciało musi poruszać się zgodnie z tym rytmem”.

Wprowadź nagradzanego Emmy choreograf Mandy Moore i perkusistę Taylor Gordon, znaną jako Pocket Queen. Początkowo notatki z toru były wysyłane między Gordonem i Moore, ale ten proces sprzyjał choreografii. „Pomyślałem:„ Czy możemy po prostu dostać Taylora do pokoju z nami z zespołem muzycznym? ” – mówi Moore. „I powiedzieli:„ Tak, skandaliczne, tak, zróbmy to ”. I ostatecznie dostaliśmy zestaw perkusyjny i zespół muzyczny i Taylor z Annalise i Jonathanem (Rfenavid, choreograf Moore’a). ”

„Tymczasem Tom jest w Londynie, uczy się rzeczy poza filmem z moim współpracownikiem w Londynie, ponieważ nie mogliśmy zebrać wszystkich do ostatniej chwili. Więc zrobilibyśmy coś lub pomyślałem o czymś, wysyłali wideo do Toma i Stepha (Powell Baxter, asystent choreografa) w Londynie, a potem pracowaliśmy nad czymś, a potem wideo, a my to wideo.”

Niekonwencjonalne rozwiązanie stało się „jedną z najbardziej genialnych rzeczy, w jakich kiedykolwiek byłem częścią”, mówi Moore, który pracował nad wszystkim, od wszystkiego, od Więc myślisz, że możesz tańczyć I Dancing with the Stars To trasa Taylor Swift i Oscars. „Nie zrobiłem torze z ludźmi w przestrzeni kamery. To była sprawa następnego poziomu”.

Mówi, że Flanagan był „entuzjastycznym obserwatorem” procesu choreografii muzycznej. „Myślałem, że taniec będzie dwie minuty, dwa i pół, zanim skończyli to, aby w pełni wyrazić to, co wszyscy robili. Zbudowali sekwencję pięć i pół minuty, która była dla mnie hipnotyczna”.

Wreszcie nadszedł czas, aby złożyć to wszystko w Mobile, Ala., Gdzie nakręcono scenę. Basso mówi, że po zaledwie tygodniu prób w małym lokalnym studiu tanecznym w centrum handlowym było „napiwkiem do ogona przez cztery dni” na promenadzie. „Straciłem liczbę, ile razy to zrobiliśmy”.

Hiddleston wykonał rutynę tak wiele razy, że „spalił dziury w podeszwych butów”, mówi, dodając, że to doświadczenie sprawiło, że sztuka sprawiła, że ​​jest nowym uznaniem dla sztuki. „Zdecydowanie czułem, że jest moment, kiedy to zrobiliśmy przez cztery dni… gdzie dało mi to trwały i wieczny szacunek dla tancerzy i ich elitarnego atletyzmu”.

Wszyscy zaangażowani w połączenie utworu podkreślają, że było to radosne doświadczenie, które podkreśla przesłanie filmu.

„Uwielbiam tę scenę, to to, że przedstawia kogoś, kto zatrzymuje się w trakcie tego i tworzy chwilę czystej radości bez obawy o osąd” – mówi Flanagan. „To, co dla mnie znaczyło, było tak wiele możliwości w moim codziennym życiu, z których nie korzystam, które można wykorzystać do stworzenia radości z powietrza. Wszyscy mamy taką możliwość, a po prostu przypomina rozglądanie się, słuchanie muzyki, poczuć energię wokół nas i cokolwiek to sprawia, że ​​nasze serce śpiewa.

„W przypadku Chucka jest taniec, ale może to być fortepian, może malować, może gotować, może pisać” – kontynuuje Flanagan. „Mamy tylko tyle chwil. Mamy skończoną liczbę chwil. Nie wiemy, co to za liczba. Nigdy nie możemy. Nigdy tego nie zrobimy. Więc kiedy otrzymujemy taką okazję, chwyć to. I to, dla mnie, co to jest co to Życie Chucka Jest.”