Brytyjczycy zapewnia odważność, wielkie śmiech

Nie daj się zwieść skromnej obsadzie pięciu Operacja MinceMeat Od dawna przewyższa swoje skromne początki i stał się klasycznym dużym, mosiężnym doświadczeniem na Broadwayu. Nie spodziewaj się braku Pizazz, Frills, Belly Laugh i, tak, konfetti, kiedy wchodzisz do Johna Golden Theatre – nie wspominając o kilku chwytliwych melodiach utkniętych w głowie po wyjściu.

Od frędzli do zachodniego krańca po Broadway, nic dziwnego, że ten bardzo brytyjski musical jest tak dobrze naoliwioną maszyną. W końcu przetoczyło się w zeszłym roku Olivier Awards, zbierając siedem zwycięstw i już ustanowiła dedykowaną grupę fanów (Mincefluencers). Ale to płynność jest nadal zadziwiająca, biorąc pod uwagę szybki dowcip i nieubłagane tempo serialu.

Dla niewtajemniczonych, Operacja MinceMeat jest farsem Opowiadanie tajnej działki z II wojny światowej o tej samej nazwie: W 1943 r. Brytyjczycy skorzystali z oszustwa, aby przekonać Niemców do wyprowadzenia swoich sił z Sycylii, w samą porę, aby sojusznicy zaatakowali. Jak to zrobili? Sadząc zwłoki – oczywiście ukryty jako utopiony pilot – na wybrzeżu Hiszpanii z fałszywymi planami inwazji.

Jeśli brzmi to niewiarygodnie i/lub znajomo, obie liczby są uczciwe. Dzika historia już zainspirowała Książka 2010 Ben MacIntyre i a 2022 Netflix Film – ale to ujęcie jest odrobinę inaczej. Absurda i śmiałość są kluczowymi czynnikami w musicalu, przenosząc historię na jeszcze większy poziom farsy. Napisane i skomponowane przez trupa komediowa Spitlip, Operacja MinceMeat nie tylko mruga z głupoty jej założenia – wciąga publiczność za szyję i głośno pyta, Czy to nie jest szalone?

Rezultatem jest roześmiany musical, który jest po części thriller szpiegowski, po części wojenny sfałszowany i nieskończenie zabawny w rękach pięciu wykonawców, którzy w jakiś sposób odgrywają ponad 80 ról między nimi. Oprócz obsadzenia głównej roli, każdy aktor dowodzi, że kameleonic grając dodatkowe postacie obu płci, czasem w tej samej scenie, każda wyraźna i przezabawna sama w sobie.

Natasha Hodgson może stłumić swoją krtaną jako żwirową agenta MI5 Ewen Montagu, ale warto zrobić: jest idealna jako narcystyczny łajdak, który oczarowuje pomimo swojej arogancji wykształconej w Eton. Prowadząc drogą z niekończącymi się rezerwatami pewności siebie, Montagu przyciąga swojego społecznie nieudolnego agenta Charlesa Cholmondeleya (David Cumming), aby był mózgiem operacji i, wbrew wszelkim przeciwnościom, udaje się sprzedać program dowódcy Johnny’emu Bevanowi (Zoë Roberts). Z pomocą sekretarzy Jeana Lesliego (Claire-Marie Hall) i Hester Legatt (Jak Malone), którzy są bardziej niż zdolni do samodzielnej, zaczyna się przygoda.

Od momentu, gdy zasłony rosną, serial jest szybki na stóp, gładki i sprytny. Korzenie jego stworzenia krwawiły w najlepszy możliwy sposób: nic dziwnego, że długotrwałe trupa komediowa (Cumming, Hodgson, Roberts i Felix Hagan) stoi za pisemką i choreografią. Choć nigdy nie przegapią rytmu, ma atmosferę spontaniczności, luźności i łatwości. Fizyczna komedia jest najwyższym poziomem-zwłaszcza gdy Cumming pochyla się w swoją chudą głupoty, a Hodgson wyolbrzymia bufoonską naturę Montagu.

A humor nie jest jedyną rzeczą w ofercie. Kreacje spostrzegają, że wiedzą, kiedy grać w coś dla śmiechu i kiedy skręcić, pozwalając publiczności potykać się w nieoczekiwanym i bardzo poważnym emocjonalnym poluch.

I na tym polega magia serialu. Legumina jest tak niezadowolnie zabawny – z samą przesłanką prosi nas, abyśmy śmiali się z powstania fasizmu – spodziewasz się, że śmiech nigdy nie umrze. Ale potajemnie jest pełne serca i nie boi się nas zatrzaskują z powrotem na siedzeniach emocjonalnym Wallopem.

Najbardziej niezapomnianym spośród nich jest solo z Malone, w którym Hester, weteran MI5, napisał list miłosny do „fikcyjnej” ukochanej wojennej. „Drogi Bill” jest jednym z ukoronowanych osiągnięć serialu i zwięzłą ilustracją tego, co sprawia, że ​​występ Malone jest tak wyróżniający się. Mężczyzna grający w matronicznej, bezsensownej sekretarki brzmi jak zmęczony żart, a zamiast tego-nie unikając humoru-staje się bitym sercem serialu.

Jeśli chodzi o gęstość liryczną, Legumina czasami dzieli wiele wspólnych z pracami pewnymi Centric SongwriterAle jest najbardziej muzycznie udany, gdy pochyla się w fragmencie tego wszystkiego. Chociaż czasami łatwo jest się zgubić w muzyce i przegapić drobniejsze szczegóły, piosenki są ogólnie sprężyste, ekscytujące i gwarantujące pozostanie.

Chociaż jej satyra jest ostra, a jego dowcipne spostrzeżenia często, serial nie jest zbyt zainteresowany terminowością jego tematów i nie wydoi obecnego hałasu politycznego i bólu dłuższych oklasków. Łatwo jest wykonać strzały u nazistów i zastanowić się nad szaleństwem tego, co u władzy mogą uciec – tekst szczęśliwie zobowiązuje się, a nawet wyśmiewa się z tłumu lekkim komentarzem meta. Ale tak jak z jego humorem slapstick i sentymentalnymi notatkami, Legumina wie, jak wybrać swoje chwile.

Zarejestruj się na Rozrywka co tydzieńBezpłatny codzienny biuletyn Aby uzyskać najświeższe wiadomości, ekskluzywne pierwsze wygląd, podsumowania, recenzje, wywiady z ulubionymi gwiazdami i nie tylko.

W swoim humorystycznym chaosie, Legumina oferuje błyszczące Monty Pythonz odrobiną Hamiltoni posyp Sześć. Trzeba wiele wpływów – nawet Beyoncé Dostaje krzyk – ale jeszcze więcej skręca. Jego ekscentryczność jest nieograniczona, z serdecznym solo tutaj, szaloną sekwencją i błyszczącym wielkim finałem, aby to wszystko ograniczyć.

Tutaj historia nie jest statyczna ani nieczuła; To jest musujące, ekscytujące i emocjonalne. I choć nigdy nie sacharyna, produkcja nie stroni od szturchania głębszych pomysłów: jak jej absurdalna fabuła oznacza dla bardzo prawdziwych ludzi. Tak bardzo, jak się nazywana jest, Legumina już upadł w historii jako niezaprzeczalny sukces. Grade: a