Coraz bardziej sprzeczny rynek pracy i oczekiwania dotyczące żonglowania nauczaniem, badaniami i obowiązkami administracyjnymi mogą przyczynić się do niepokoju wielu członków wydziału. Jednak wykładowcy z bliskimi związkami rodzinnymi, w tym rodziców, którzy są naukowcami, rzadziej cierpią z powodu lęku, zgodnie z wstępnymi wyników badań.
„Posiadanie rodziny, która może oferować różne rodzaje wsparcia – liceum, społeczne lub emocjonalne – zdecydowanie wpływa na to, jak bardzo lęk i zmartwienie otacza prace”, powiedziała Natasha Tonge, adiunkt psychologii klinicznej na Uniwersytecie George Mason, którego własna matka przenosiła się w pobliżu i często pomaga opiekować się dwoma dziećmi Tonge. „Jeśli jestem w szczycie i muszę spóźnić się, aby zakończyć wniosek o dotację, po prostu wiedząc, że nie muszę koordynować opieki nad dziećmi oprócz wszystkiego innego, zmniejsza duży stres”.
Chociaż wiele badań koncentrowało się na lęku wśród studentów, brakuje kompleksowych danych na temat lęku wydziałowego. I to jest coś, co Tonge i jej współautorzy chcieli zmienić z Uwolnienie nowego badania na temat lęku wydziałowegoktóry został poprzedzony na początku tego miesiąca i jest obecnie w ramach wzajemnej oceny.
Marina Holz, współautorka i dziekan Graduate School of Biomedical Sciences w New York Medical College, powiedziała, że ona i jej koledzy często rozmawiają o obaw o zbliżające się terminy, ale bez ostatecznych danych trudno jest wiedzieć, czy są wyjątkowe, czy też lęk „jest przez wielu profesorów”.
Tak więc, aby uzyskać informacje na temat lęku wydziałowego i dowiedzieć się, w jaki sposób można je złagodzić lub zaostrzyć czynniki takie jak wsparcie rodzinne, ranga akademicka, dyscyplina i posiadanie akademickiego rodzica, Tonge, Holz i dwóch innych naukowców analizowanych reakcji ankietowych 2106 zawodników na 62 instytucjach szkolnictwa wyższego w szkolnictwie szkolnictwie wyższym w zakresie szkolnictwa wyższego w zakresie szkolnictwa wyższego. Instytucje hiszpańskie.
Badanie wykazało, że ranga wydziału była jednym z największych predyktorów lęku wydziałowego, a asystowie profesorów dróg kadencyjnych wykazuje najwyższe wyniki lęku. I samo znalezienie pracy na torze często wymaga wielu naukowców z wczesnej kariery, aby wykonać duży ruch, zwykle daleko od sieci wsparcia społecznego.
„Praca w środowisku akademickim ponad 1000 mil od każdej rodziny jest naprawdę trudna”, powiedział jeden z respondentów. „Mamy młode bliźniaki, a mój mąż jest profesjonalistą, więc oboje jesteśmy w stresującej pracy, próbując wychowywać dzieci bez wsparcia. Zdecydowanie najgorsze w środowisku akademickim”.
Ale naukowcy odkryli, że chociaż może to pomóc, kadencja nie jest lekarstwem na lęk wydziału, szczególnie gdy profesorowie nie mają w pobliżu rodziny.
„Fakt, że mieszkam sam i że moi bliscy krewni mieszkają daleko, jest stałym źródłem lęku i depresji, mimo że jestem odnoszącym sukcesy członkiem wydziału” – wyjaśnił jeden respondent. „Nie zniknęło po kadencji”.
Ponadto badanie wykazało minimalną różnicę w poziomie lęku wydziału w różnych typach instytucji, z jednym wyjątkiem: profesorowie w HBCU i HSIS bez silnych systemów wsparcia mieli znacznie wyższy poziom przewidywanego lęku niż te w innych typach instytucji. Jednak profesorowie HBCUS i HSIS, którzy zgłosili bliskie relacje rodzinne lub rodzic akademicki, przewidywali poziom lęku na równi z wykładowcami w innych typach instytucji.
„Ludzie, którzy pracują w HBCUS i HSIS, mogą pochodzić z innego pochodzenia, pracować z różnymi typami studentów i stawić czoła różnym uprzedzeniom akademickim, które prawdopodobnie wpływają na poziom lęku ludzi”, powiedział Holz. „Mogą również mieć różne relacje ze swoimi rodzinami. Odkrycia te sugerują, że dla tych ludzi naprawdę mają znaczenie i pomagają złagodzić niepokój, który w przeciwnym razie odczuć”.
Bliskie relacje rodzinne i posiadanie rodziców akademickich również obniżyło przewidywany poziom lęku w szeregach wykładowców i większości dyscyplin akademickich. Marta Elliott, przewodnicząca działu socjologii na University of Nevada w Reno, napisała o zdrowiu psychicznym i sile roboczej. Nie była zaangażowana w badanie, ale powiedziała, że odkrycia odzwierciedlają jej doświadczenie i oferują cenne nowe dane na temat niedostatecznie zbadanego przedmiotu lęku wydziałowego.
„Miałem dwóch rodziców wydziału i była to dla mnie ogromna zaleta, ponieważ wychowałem się w tej kulturze i nie czuję się jak outsider” – powiedziała. „Moja matka była przewodniczącym wydziału i jestem przewodniczącym wydziału. Dzwoniłem do niej cały czas z moimi dylematami i rozmawialiśmy o tym. Rodzice akademickie mają doświadczenie i mogą być świetnymi konsultantami”.
Elliott zgodził się również z wnioskiem, że interwencje instytucjonalne koncentrujące się na budowaniu środowisk wspierających mogą złagodzić lęk wydziału, szczególnie dla tych, którzy są naukowcami pierwszego pokolenia lub nie mają w pobliżu rodziny.
„Wsparcie społeczne chroni ludzi przed depresją i lękiem” – powiedziała. „Posiadanie rodziny, która wspiera, stanowi alternatywę, jeśli coś pójdzie nie tak. Szczególnie stresujące w środowisku akademickim nie otrzymuje kadencji, dlatego profesorowie dróg kadencyjnych są najbardziej niespokojni. Jeśli masz rodzinę lub miejsce do ucieczki, mogą powiedzieć, że jesteś w porządku, ponieważ wyższy Ed nie powie ci, że jesteś dobrze.”
Dla osób bez tego wsparcia rodzinnego autorzy artykułu sugerują, że uczelnie i uniwersytety mogą opracować ukierunkowane programy wsparcia dla wykładowców wczesnej kariery, które są wyraźnie zaprojektowane w celu uznania i rozwiązania lęku, oferowania bardziej elastycznych warunków pracy i opieki nad dziećmi na terenie kampusu oraz wspieranie silniejszych połączeń społeczności, szczególnie dla tych, którzy nie są akademiccy.
„Wsparcie społeczne i jak duży wpływ może mieć na zdrowie psychiczne, nie przyciągają tyle uwagi, co indywidualne interwencje”, powiedział Tonge, współautor badania. „Wiele widzimy o dobrej odpowiedzialności, osobistej odpowiedzialności i nauce, jak być bardziej uważnym. Ale instytucje mogą również rozważyć, jak wspierać wykładowców bardziej całościowo – nie tylko to, co mogą zrobić, aby złagodzić swój niepokój, ale jak mogą opierać się na innych i otrzymywać dodatkowe wsparcie społeczne”.
I jak wykazała ankieta, niektórzy członkowie wydziału chętnie ich instytucje traktowały te sugestie poważnie.
„Wydział, nie tylko uczniowie, potrzebują społeczności opieki w swoich szkołach” – napisał jeden z respondentów wydziału. „Czuję się jak – i często myślę – że nikt się o mnie przeklęty, moja praca, wszystko w moim miejscu pracy”.
